Sakrament Bierzmowania

Bierz­mowanie jest jed­nym z trzech sakra­men­tów wta­jem­niczenia chrześ­ci­jańskiego.

Bierz­mowanie udoskon­ala łaskę chrz­tu przez:

– dary Ducha Świętego,

– głęb­sze zako­rze­nie­nie w syn­os­t­wie Bożym,

– wszczepi­e­nie nas bardziej w Chrys­tusa,

– umoc­nie­nie naszej więzi z Koś­ciołem,

– uzdol­nie­nie nas do dawa­nia świadect­wa o Chrys­tusie słowem i czynem.

Bierz­mowanie wyciska niezatarte znamię i moż­na je przyjąć tylko raz w życiu.

Obow­iąz­ki przy­go­towu­ją­cych się do bierz­mowa­nia:

  1. Prowadze­nie gor­li­wego i reg­u­larnego życia sakra­men­tal­nego (coniedziel­na i świątecz­na Msza świę­ta).
  2. Życie w stanie łas­ki uświę­ca­jącej, w czym poma­ga częs­ta spowiedź świę­ta (co najm­niej cztery razy w roku szkol­nym: na początku roku szkol­nego, przed świę­ta­mi Bożego Nar­o­dzenia, przed świę­ta­mi Wielkiejno­cy, w okre­sie Bożego Ciała)
  3. Uczest­nicze­nie w kat­e­chezach parafi­al­nych i w spotka­ni­ach w małych gru­pach przy parafii
  4. Uczest­nicze­nie w nabożeńst­wach związanych z rok­iem koś­ciel­nym. Min­i­mal­ną obec­ność na tych nabożeńst­wach reg­u­lu­je indeks (nabożeńst­wa różań­cowe, poranne roraty dro­gi krzyżowe, gorzkie żale, nabożeńst­wa majowe).
  5. Gor­li­we i sum­i­enne uczest­nicze­nie w kat­e­chezie szkol­nej, poświad­c­zone wpisem kat­e­chety w indek­sie.
  6. Prowadze­nie indek­su, będącego poświad­cze­niem zaan­gażowa­nia w przy­go­towanie. W razie zagu­bi­enia indek­su Ksiądz Pro­boszcz wyda dup­likat. Zagu­bi­e­nie bądź zniszcze­nie indek­su po raz dru­gi jest świadectwem lekce­waże­nia przy­go­towa­nia i skutku­je powtórze­niem danego roku przy­go­towań (tzn. przedłuże­niem przy­go­towa­nia o kole­jny rok!).

Sakra­ment bierz­mowa­nia moż­na przyjąć tylko w stanie łas­ki uświę­ca­jącej, dlat­ego ważnym ele­mentem przy­go­towa­nia do jego przyję­cia jest odby­ta spowiedź. Koniecznym doku­mentem jest przedłoże­nie metry­ki chrz­tu. Doty­czy to szczegól­nie tych kandy­datów, którzy byli ochrzczeni poza parafią, w której odby­wa się bierz­mowanie.

Sakra­ment bierz­mowa­nia jest umoc­nie­niem łas­ki chrz­tu świętego. Bierz­mowany przyj­mu­je imię – powin­no być to imię z chrz­tu, a świad­kiem bierz­mowa­nia powinien być jeden z chrzest­nych, jeśli to możli­we.

Świadek bierz­mowa­nia

Świadek bierz­mowa­nia powinien speł­ni­ać takie same warun­ki jak rodz­ic chrzest­ny:

  1. ukończył szes­naś­cie lat;
  2. jest kato­likiem, bierz­mowanym oraz prowadzą­cym życie zgodne z wiarą;
  3. nie jest ojcem lub matką przyj­mu­jącego bierz­mowanie;
  4. jest wol­ny od kar koś­ciel­nych.

Teolo­gia sakra­men­tu

Bierz­mowanie – nazwa pochodzi od bierz­ma, czyli bel­ki z kon­strukcji dachowej podtrzy­mu­jącej strop koś­cioła. Wraz z chrztem i Eucharys­tią należy do sakra­men­tów wta­jem­niczenia chrześ­ci­jańskiego.

Nauczanie Koś­cioła pod­kreśla wielkie znacze­nie sakra­men­tu bierz­mowa­nia dla życia chrześ­ci­jańskiego. „Przez sakra­ment bierz­mowa­nia ochrzczeni jeszcze ściślej wiążą się z Koś­ciołem, otrzy­mu­ją szczegól­ną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze moc­niej zobow­iązani są jako prawdzi­wi świad­kowie Chrys­tusa do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej (KKK 1285). Przez dar Ducha Świętego wierni zosta­ją bardziej upodob­nieni do Chrys­tusa i umoc­nieni, aby składali Mu świadect­wo i budowali Jego Ciało w wierze i miłoś­ci (OB. 2). Duch Świę­ty, który w cza­sie Pięćdziesiąt­ni­cy napełnił Koś­ciół i zjed­noczył uczniów Chrys­tusa, w sakra­men­cie bierz­mowa­nia udziela swej pieczę­ci, charak­teru sakra­men­tal­nego oraz darów jako znaku nieu­tra­cal­nej przy­należnoś­ci człowieka do Boga.” (IIISG 696).

Sakra­ment bierz­mowa­nia jest zatem dopełnie­niem łas­ki chrz­tu świętego, która uzdal­nia do mężnego wyz­nawa­nia wiary i umac­nia do dawa­nia świadect­wa słowem i czynem. Nazy­wany sakra­mentem dojrza­łoś­ci chrześ­ci­jańskiej nie zakła­da dojrza­łoś­ci w momen­cie jego przyj­mowa­nia, ale uzdal­nia do jej osiąg­nię­cia.

„Pod­czas bierz­mowa­nia na duszy ochrzc­zonego chrześ­ci­jan­i­na zosta­je odciśnięte niezatarte duchowe znamię, które moż­na otrzy­mać tylko raz i które takiego człowieka na zawsze naz­nacza jako chrześ­ci­jan­i­na. Dar Ducha Świętego jest mocą z góry, dzię­ki której taki człowiek uwiary­gad­nia swoim życiem łaskę otrzy­maną na chrz­cie i sta­je się „świad­kiem” Chrys­tusa.

Przyjąć sakra­ment bierz­mowa­nia oznacza zawrzeć z Bogiem swego rodza­ju umowę. Bierz­mowany mówi: „Tak, wierzę w Ciebie, mój Boże, daj mi Twego Ducha Świętego, żebym do Ciebie całkowicie należał, nigdy od Ciebie nie odstąpił i całe moje życie świad­czył o Tobie duszą i ciałem, słowem i czynem, na dobre i na złe”. A Bóg mówi: „Tak, ufam ci, moje dziecko – i obdaru­ję cię moim Duchem, czyli sobą samym. Będę cały twój. Nie odstąpię od ciebie w tym życiu tu na zie­mi i tym w niebie. Będę w twoim ciele i two­jej duszy, w twoich czy­nach i słowach. Nawet jeśli zapom­nisz o mnie, ja będę przy tobie – na dobre i na złe” (YC 205).

Cel­e­brac­ja sakra­men­tu

Sakra­men­tu bierz­mowa­nia udziela sam biskup, albo wyz­nac­zony przez niego kapłan. Udzie­le­nie tego sakra­men­tu przez bisku­pa wskazu­je na ścisłe zjed­nocze­nie bierz­mowanego ze wspól­notą Koś­cioła, na czele której stoi biskup jako następ­ca Apos­tołów. Bierz­mowanie udzielane jest zasad­nic­zo w parafii zamieszka­nia i poprzed­zone jest sys­tem­aty­czną kat­e­chezą sakra­men­tal­ną. Celem kat­e­chezy jest doprowadze­nie kandy­datów do świadomego wyz­na­nia wiary otrzy­manej na chrz­cie oraz do umiejęt­noś­ci obrony chrześ­ci­jańs­kich przekon­ań wobec współczes­nych zagrożeń.

Bierz­mowa­nia udziela się w cza­sie Mszy Świętej, aby jaśniej ukazać ścisły związek tego sakra­men­tu z całym wta­jem­nicze­niem chrześ­ci­jańskim, które osią­ga szczyt w przyję­ciu Ciała i Krwi Chrys­tusa. Z tego powodu litur­gia bierz­mowa­nia rozpoczy­na się odnowie­niem przyrzeczeń chrz­ciel­nych oraz wyz­na­nia wiary przez bierz­mowanych. To ukazu­je, że bierz­mowanie jest dal­szym ciągiem chrz­tu. Z tego powodu kandy­dat do bierz­mowa­nia powinien zachować imię chrz­cielne, a świad­kiem bierz­mowa­nia powinien być jeden z chrzest­nych. Nie wyk­lucza to jed­nak wyboru innego świad­ka. Jego zadaniem jest tros­ka o to, aby bierz­mowany postępował jako prawdzi­wy świadek Chrys­tusa i wiernie wypeł­ni­ał obow­iąz­ki związane z tym sakra­mentem (por. KPK 892).

W cza­sie Mszy Świętej po Ewan­gelii biskup pyta kandy­datów: „Dro­ga młodzieży powiedz­cie przed zgro­mad­zonym tu Koś­ciołem jakich łask oczeku­je­cie od Boga w tym sakra­men­cie?” Kandy­daci odpowiada­ją: „Prag­niemy, aby Duch Świę­ty, którego otrzy­mamy, umoc­nił nas do mężnego wyz­nawa­nia wiary i do postępowa­nia według jej zasad. Amen”. Po homilii następu­je odnowie­nie przyrzeczeń chrz­ciel­nych i wyz­nanie wiary. Następ­nie przyzy­wa się Ducha Świętego śpiewa­jąc hymn. Po nim następu­je mod­l­it­wa bisku­pa z włoże­niem rąk. Po mod­l­itwie kandy­daci pod­chodzą do bisku­pa i przyj­mu­ją namaszcze­nie Krzyżmem św., które­mu towarzyszy dia­log:

Biskup: N., przyjmij znamię daru Ducha Świętego.

Bierz­mowany: Amen.

Biskup: Pokój z Tobą.

Bierz­mowany: I z duchem twoim.

Pod­sumowu­jąc:

Sza­farzem bierz­mowa­nia jest biskup.

Przyję­cie bierz­mowa­nia poprzed­zone jest kat­e­chezą sakra­men­tal­ną.

Sakra­men­tu bierz­mowa­nia udziela się w cza­sie Mszy Świętej, która jest uroczys­toś­cią całej wspól­no­ty parafi­al­nej.