Niniejszy doku­ment stanowi real­iza­cję obow­iązku prawnego doty­czącego wprowadzenia we wszel­kich insty­tuc­jach, w których prze­by­wa­ją dzieci, stan­dard­ów ich ochrony przed krzy­wdze­niem [ustawa z dnia 28 lip­ca 2023 roku o zmi­an­ie ustawy Kodeks rodzin­ny i opiekuńczy oraz niek­tórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1606)]. 

Opra­cowu­jąc doku­ment, bral­iśmy pod uwagę wyty­czne zarówno prawa państ­wowego, jak i koś­ciel­nego.

Aby ta strate­gia mogła się stać obow­iązu­ją­cym prawem w społeczeńst­wie, którego wrażli­wość została stę­pi­ona podzi­ała­mi uniemożli­wia­ją­cy­mi wspólne i spójne dzi­ała­nia, potrze­ba było szoku spowodowanego śmier­cią Kamil­ka z Częs­to­chowy. Jego gehen­na dzi­ała się pośród niez­dol­noś­ci otoczenia do rozpoz­na­nia krzy­wdzenia i do adek­wat­nego reagowa­nia na nie. To jego śmierć przyspieszyła niemal jed­no­myślne przyję­cie jeszcze przed październikowy­mi wyb­o­ra­mi do Sej­mu rozwiązań zawartych w tzw. Ustaw­ie Kamil­ka. Ta ustawa zrod­zona z odruchu sol­i­darnoś­ci pon­ad wszys­tki­mi podzi­ała­mi została bezz­włocznie przyję­ta przez Koś­ciół. Odpowiedź pasterzy, osób duchownych i kom­pe­tent­nych świec­kich od wielu lat zaan­gażowanych w ochronę dzieci oraz osób bezbron­nych przed prze­mocą spraw­iła, że Koś­ciół jako jed­na z pier­wszych insty­tucji postanow­ił przyjąć i wdrożyć w swoich placówkach stan­dardy ochrony dzieci przed prze­mocą. To zaan­gażowanie nie jest przy­pad­kowe. Przez nie Koś­ciół real­izu­je mis­ję powier­zoną mu przez Pana, aby nie zginęło żadne z tych najm­niejszych. W opar­ciu to tę ewan­geliczną mis­ję uzna­je, że dobro dziec­ka jest najważniejsze. Ludzie Koś­cioła przyj­mu­ją nie tylko usta­wową, lecz przede wszys­tkim moral­ną odpowiedzial­ność za ochronę i pro­mowanie dobra wszys­t­kich dzieci oraz zobow­iązu­ją się dołożyć wszel­kich starań, aby zapewnić bez­pieczne i przy­jazne środowisko, w którym dzieci są szanowane i doce­ni­ane. Niedo­puszczalne jest bowiem stosowanie przez kogokol­wiek wobec dziec­ka prze­mo­cy w jakiejkol­wiek formie. Wszyscy jesteśmy więc zobow­iązani do uczenia się rozpoz­nawa­nia tych, którzy potrze­bu­ją pomo­cy i wspar­cia oraz bezz­włocznego pode­j­mowa­nia dzi­ałań w przy­pad­ku pode­jrzeń lub ujawnienia okolicznoś­ci, które mogą wskazy­wać, że dziecku zagraża lub dzieje się krzy­w­da. Koś­ciół dzi­ała sprawnie i zgod­nie z pro­ce­du­ra­mi, aby zapewnić dzieciom skuteczną pomoc i wspar­cie na jak najw­cześniejszym etapie, przestrze­ga­jąc praw dziec­ka wynika­ją­cych z Kon­wencji o Prawach Dziec­ka. Powiedze­nie: „Gdzie kończy się wiedza, zaczy­na się prze­moc” wyz­nacza cel stan­dard­ów. Posi­ada­jąc odpowied­nią wiedzę i mając świado­mość zagrożeń, Koś­ciół może w odpowied­ni sposób zapo­biec krzy­wdzie i skutecznie ochronić przed nią dzieci oraz oso­by bezbronne.

 

Parafia, jako pod­sta­wowa komór­ka insty­tucjon­al­na Koś­cioła, wyróż­nia się specy­ficzny­mi obszara­mi dzi­ała­nia. Odpraw­iane są w niej liczne nabożeńst­wa i uroczys­toś­ci oraz spra­wowane są sakra­men­ty (Eucharys­tii, chrz­tu, I Komu­nii Świętej, bierz­mowa­nia, małżeńst­wa oraz poku­ty i pojed­na­nia). W parafii żeg­namy też naszych zmarłych. Odwiedziny chorych oraz wiz­y­ty dusz­paster­skie dają okazję do wglą­du m.in. w sytu­ację rodzin­ną, mate­ri­al­ną parafi­an, również w kon­tekś­cie zauważe­nia krzy­wdy i prze­mo­cy, a co za tym idzie dają możli­wość pod­ję­cia odpowied­nich kroków zapo­b­ie­gaw­czych lub inter­wencji. W parafii funkcjonu­ją różne grupy dusz­paster­skie, odby­wa­ją się zbiór­ki min­is­tran­tów, lek­torów, pró­by scholi, wyjazdy parafi­alne z księdzem, np. piel­grzym­ki, wyjazdy z min­is­tran­ta­mi, scholą itp. Prowad­zone są częs­to kaw­iaren­ki parafi­alne, świ­etlice. Funkcjonu­ją kance­lar­ia parafi­al­na oraz media parafi­alne (strony www, gazet­ki, pro­file w medi­ach społecznoś­ciowych). Ist­nieje rada parafi­al­na, a parafia dys­ponu­je i zarządza włas­ny­mi finansa­mi. Prak­tykowany jest też jas­ny podzi­ał hier­ar­chiczny: pro­boszcz, wikar­iusze itd. Pro­boszcz zazwyczaj towarzyszy parafi­anom przez wiele lat ich roz­wo­ju religi­jnego. Bywa, że parafi­an­ie uczest­niczą w uroczys­toś­ci­ach związanych z życiem oso­bistym dusz­pasterzy, np. prymic­je, rocznice itp. Również księża zapraszani są przez parafi­an na uroczys­toś­ci rodzinne. W parafii zatrud­ni­ane są oso­by świeck­ie lub siostry zakonne jako pra­cown­i­cy parafi­al­ni lub posługu­ją­cy jako wolon­tar­iusze, np. sza­farz, prezes min­is­tran­tów, cer­e­mo­ni­arz, zakrys­tian­in, koś­ciel­ny, kon­ser­wa­tor, gospo­dyni, grabarz itp. Dodatkowo w parafii i przy parafii funkcjonu­ją częs­to oso­by, które potrze­bu­ją pomo­cy i jej szuka­ją, np. bez­dom­ni czy więźniowie. Cza­sem też parafia uży­cza lub udostęp­ni­a­nia pomieszczenia parafi­alne innym pod­miotom zewnętrznym. 

To w parafii głównie toczy się życie sakra­men­talne wiernych, a życie rodzinne wokół cel­e­bracji roku litur­gicznego. Rodz­ice w zau­fa­niu przyprowadza­ją swo­je dzieci do parafii i oczeku­ją, że będą tam one bez­pieczne. Parafi­an­ie są osoba­mi w różnym wieku, w różnej sytu­acji rodzin­nej, zawodowej, a dusz­pasterze oraz oso­by pracu­jące na rzecz parafii mają nierzad­ko wgląd w ich potrze­by oraz możli­wość zaradzenia im.

Z tego powodu stan­dardy ochrony dzieci w obszarze parafi­al­nym posz­er­zone zostały o ochronę osób dorosłych i nie doty­czy to wyłącznie osób zależnych, bezbron­nych, lecz wszys­t­kich. Mają one za zadanie chronić przed wszelkiego rodza­ju naduży­ci­a­mi, przed krzy­wdą, prze­mocą, w tym przed wyko­rzys­taniem sek­su­al­nym. Dzi­ała­ją w obie strony – chronią zarówno parafi­an, jak i oso­by duchowne, pra­cown­ików i wolon­tar­iuszy parafii. 

Ten sze­ro­ki zakres dzi­ałal­noś­ci oraz wielość osób zaan­gażowanych w życie parafi­alne, mogą­cych mieć dostęp do dzieci i młodzieży oraz posi­ada­ją­cych wgląd w pry­watne życie parafi­an, zobow­iązu­je nas do szczegółowego opra­cow­a­nia zasad ochron­nych. 

Sama dynami­ka życia parafi­al­nego zaw­iera w sobie specy­ficzne czyn­ni­ki chroniące przed prze­mocą, takie jak: poczu­cie sacrum, per­ma­nent­na for­ma­c­ja, społeczne zau­fanie, poczu­cie przy­należnoś­ci i wza­jem­nej odpowiedzial­noś­ci, relac­je oparte na zasadach ewan­gelicznych, wspól­no­towość, w tym przy­należność młodzieży do pozy­ty­wnej grupy rówieśniczej oraz pub­liczność dzi­ałań (więk­szość akty­wnoś­ci dzieje się na oczach innych), w tym nadzór rodz­iców. Dodatkowo, przy okazji np. nagłych wezwań do chorych lub pod­czas wiz­yt dusz­paster­s­kich, ist­nieje możli­wość dostrzeże­nia specy­ficznych potrzeb parafi­an lub defi­cytów, w tym prze­mo­cy w obszarze rodzin­nym i pod­ję­cia odpowied­niej inter­wencji. Księża posługu­ją­cy w parafii są częs­to tymi osoba­mi, do których zwraca­ją się o pomoc oso­by doświad­cza­jące jakiejkol­wiek krzy­wdy, szuka­jące wspar­cia i zrozu­mienia. 

Jed­nakże w specy­ficznej dynam­ice życia parafi­al­nego obec­ne są również czyn­ni­ki zagraża­jące, ułatwia­jące zaist­nie­nie prze­mo­cy. Będą nimi np. społeczne zau­fanie i auto­ry­tet, jakim cieszą się księża, w tym klerykalizm, a także atmos­fera zależnoś­ci i posłuszeńst­wa hier­ar­chii sprzy­ja­ją­ca zachowywa­niu tajem­ni­cy oraz brak nad­zoru z zewnątrz. Wiedza dusz­pasterzy o życiu parafi­an, zna­jo­mość ich tajem­nic, warunk­ów mate­ri­al­nych, prob­lemów i potrzeb oraz fizy­cz­na obec­ność w ich przestrzeni pry­wat­nej daje możli­wość manip­u­lacji i wyko­rzys­ta­nia, stanowi poważny czyn­nik zagroże­nia. Niebez­pieczne jest też naw­iązy­wanie przez księży specy­ficznych relacji, pole­ga­ją­cych na wyróż­ni­a­n­iu wybranych parafi­an. Niedo­jrza­łość księży czy zaan­gażowanych współpra­cown­ików, np. tzw. charyz­maty­cznych i auto­ry­tarnych lid­erów-cele­bry­tów, zawsze będzie zagroże­niem. Klerykalizm oraz brak wiedzy i kom­pe­tencji spowied­ników zawsze będą sprzy­jały wys­tąpi­e­niu nadużyć duchowych. Z wyżej wymienionych powodów zredagowane zostały poniższe stan­dardy ochrony.

Oso­by, ich role i funkc­je w Koś­ciele: 

kapłan – oso­ba, która speł­nia w imie­niu wspól­no­ty religi­jnej funkc­je kul­towe i rytu­alne. 

duchowieńst­wo, kler – biskupi, księża i diakoni. 

oso­by kon­sekrowane – oso­by, które w sposób szczegól­ny poświę­ca­ją życie Bogu. Łączy je kon­sekrac­ja, która wiąże się ze złoże­niem Bogu ślubów czys­toś­ci oraz najczęś­ciej również ubóst­wa i posłuszeńst­wa, choć zależy to od formy życia kon­sekrowanego. Należą do nich członkowie sto­warzyszeń zakon­nych oraz świeck­ie oso­by kon­sekrowane. 

oso­ba świec­ka – członek Koś­cioła katolick­iego i per­son­el Koś­cioła inny niż biskupi, księża, diakoni i oso­by zakonne.

biskup – biskup lub arcy­biskup diecez­jal­ny, ordy­nar­iusz ordy­nar­iatu i prałat Prałatu­ry Per­son­al­nej Koś­cioła łacińskiego oraz hier­ar­cha Koś­ciołów wschod­nich.

pro­boszcz – mianowany przez bisku­pa dusz­pasterz i zarząd­ca parafii. 

per­son­el koś­ciel­ny – duchowny, oso­ba zakon­na lub inna oso­ba zatrud­niona przez Koś­ciół na pod­staw­ie umowy, pod­wykon­aw­st­wa, dobrowol­nie lub nieod­płat­nie.

sza­farz nadzwycza­jny Komu­nii Świętej – oso­ba wyz­nac­zona do udziela­nia Komu­nii Świętej, gdy zabraknie odpowied­niej licz­by sza­farzy zwycza­jnych.

wolon­tar­iusz – oso­ba, która na rzecz innych osób lub danej grupy społecznej, dobrowol­nie i bezpłat­nie świad­czy pracę wykracza­jącą poza związ­ki rodzin­no-koleżeńsko-przy­ja­ciel­skie. Określe­nie „bezpłat­na” nie oznacza „bez­in­tere­sow­na”, lecz „bez wyna­grodzenia mate­ri­al­nego”. 

orga­ni­za­tor wyjaz­du – osoba/podmiot uprawniony do orga­ni­za­cji wyjaz­du dzieci – parafie, wspól­no­ty religi­jne, szkoły i placów­ki, przed­siębior­cy podle­ga­ją­cy ustaw­ie o usłu­gach turysty­cznych, oso­by fizy­czne, oso­by prawne i jed­nos­t­ki nieposi­ada­jące osobowoś­ci prawnej.

diecez­ja – diecez­ja, archi­diecez­ja, ordy­nar­i­at lub prałatu­ra per­son­al­na Koś­cioła łacińskiego i eparchia Koś­cioła wschod­niego. 

parafia – określona wspól­no­ta wiernych, utwor­zona na sposób stały w Koś­ciele par­tyku­larnym, nad którą paster­ską pieczę, pod władzą bisku­pa diecez­jal­nego, powierza się pro­boszc­zowi jako jej włas­ne­mu paster­zowi.

dusz­pasterst­wo, w tym dusz­pasterst­wo parafi­alne – sytu­ac­ja, w której jed­na oso­ba jest odpowiedzial­na za dobro drugiej lub za wspól­notę wyz­nan­iową. Obe­j­mu­je cele­browanie liturgii, zapewnie­nie porad i wspar­cia duchowego, edukację, porad­nict­wo, opiekę medy­czną i pomoc w potrze­bie. Wszel­ka pra­ca pole­ga­ją­ca na nad­zorze lub wychowa­niu dzieci jest dziełem dusz­paster­skim.

dusz­pasterst­wo poza­parafi­alne – dusz­pasterst­wa, wspól­no­ty, grupy gro­madzące młodych ludzi (młodzież liceal­na, stu­den­ci, młodzi dorośli), w tym wolon­tari­aty, waka­cyjne spotka­nia młodych (orga­ni­zowane przez zakony, zgro­madzenia zakonne, wspól­no­ty), fes­ti­wale młodzieżowe, rekolekc­je wyjaz­dowe, wspól­no­ty różnych stanów, piel­grzym­ki piesze, piel­grzym­ki autokarowe, środowiska harcer­skie. To dzieła, które mogą dzi­ałać przy parafi­ach, ale mają struk­tu­ry poza­parafi­alne.

klerykalizm – postawa wobec duchowieństwa/osoby zakon­nej charak­teryzu­ją­ca się nad­miernym sza­cunkiem i przeko­naniem o ich wyżs­zoś­ci moral­nej. Papież Fran­ciszek powiedzi­ał, że ma to miejsce, gdy „duchowni czu­ją się lep­si, [i kiedy] są daleko od ludu”. Może być „wspier­any przez samych księży lub przez oso­by świeck­ie”.

 

dziecko – oso­ba poniżej 18. roku życia. 

mało­let­ni – w rozu­mie­niu pol­skiego prawa cywilnego oso­ba, która nie ukończyła 18 lat lub nie zawarła małżeńst­wa. 

nielet­ni – w rozu­mie­niu prawa karnego oso­ba, która w momen­cie popełnienia czynu zabro­nionego nie ukończyła 17. roku życia.

wiek bezwzględ­nej ochrony – wiek niższy niż wiek zgody. Czyn­ność sek­su­al­na z osobą w wieku ochron­nym jest czynem zabro­nionym (wyko­rzys­taniem sek­su­al­nym), a oso­ba dopuszcza­ją­ca się jej i lub doprowadza­ją­ca do niej podle­ga odpowiedzial­noś­ci karnej. W Polsce obec­nie wynosi 15 lat.

dziecko wyko­rzys­tane sek­su­al­nie – każde dziecko w wieku bezwzględ­nej ochrony, jeśli oso­ba dojrza­ła sek­su­al­nie, czy to przez świadome dzi­ałanie, czy też przez zanied­by­wanie swoich społecznych obow­iązków lub obow­iązków wynika­ją­cych ze specy­ficznej odpowiedzial­noś­ci za dziecko, dopuszcza się zaan­gażowa­nia dziec­ka w jakąkol­wiek akty­wność natu­ry sek­su­al­nej, której intencją jest zaspoko­je­nie oso­by dorosłej (Stand­ing Com­mit­tee on Sex­u­al­ly Abused Chil­dren). 

opiekun – oso­ba sprawu­ją­ca pieczę nad dzieck­iem, uprawniona do reprezen­tacji dziec­ka oraz posi­ada­ją­ca władzę prawną do dba­nia o interesy oso­biste i majątkowe innej oso­by (rodz­ic, rodz­ic zastępczy lub oso­ba uprawniona przez rodz­i­ca). 

zgo­da opieku­na – zgo­da rodz­iców albo zgo­da opieku­na, rodz­i­ca zastępczego lub opieku­na tym­cza­sowego. Jed­nak w przy­pad­ku braku porozu­mienia między rodzi­ca­mi dziec­ka należy poin­for­mować rodz­iców o koniecznoś­ci rozstrzyg­nię­cia sprawy przez sąd rodzin­ny (orzecze­nie sądu opiekuńczego zastępu­je zgodę rodz­iców). 

oso­ba dorosła bezbron­na zgod­nie z art. 1 ust. 2 b) Vos Estis Lux Mun­di – każ­da oso­ba zna­j­du­ją­ca się w stanie niepełnosprawnoś­ci, upośledze­niu fizy­cznym lub psy­chicznym albo pozbaw­iona wol­noś­ci oso­bis­tej, która w rzeczy­wis­toś­ci, nawet spo­rady­cznie, ogranicza ich zdol­ność zrozu­mienia, chę­ci lub prze­ci­w­staw­ienia się przestępst­wu w inny sposób.

 

uwikłanie – każ­da relac­ja, w której ktoś doświad­cza stra­chu, lęku, poczu­cia winy, poczu­cia krzy­wdy, frus­tracji, poniże­nia, zniewole­nia, zależnoś­ci, dom­i­nacji, niemożnoś­ci bycia sobą, nieszczeroś­ci, braku aut­en­ty­cznoś­ci, prze­mo­cy emocjon­al­nej, fizy­cznej, sek­su­al­nej czy eko­nom­icznej.

naduży­cie – postępowanie lub czyn niez­god­ny z przyję­ty­mi nor­ma­mi postępowa­nia, a naduży­wać oznacza użyć pon­ad miarę oraz wyko­rzys­tać coś w niewłaś­ci­wy sposób lub w nad­miernym stop­niu (SJP).

naduży­cie władzy – naduży­cie stanowiska, funkcji lub obow­iązku w celu wyko­rzys­ta­nia innej oso­by. Może przy­bier­ać różne formy i obe­j­mować sytu­acje, w których dana oso­ba ma władzę nad inną osobą na mocy swo­jego związku (np. pra­co­daw­ca i pra­cown­ik, nauczy­ciel i uczeń, tren­er i sportowiec, rodz­ic lub opiekun i dziecko, duchowny/osoba zakon­na i parafi­an­in) i wyko­rzys­tu­je tę władzę na swo­ją korzyść.

prze­moc duchowa – odwoły­wanie się do przekon­ań religi­jnych i wiary oso­by w celu wyrządzenia jej szkody. Może mieć negaty­wny wpływ na duchowość oso­by poszkodowanej, zwłaszcza gdy dopuszcza się jej oso­ba posi­ada­ją­ca duchowy auto­ry­tet i zau­fanie w Koś­ciele.

prze­moc domowa – jed­no­ra­zowe lub pow­tarza­jące się umyślne dzi­ałanie lub zaniechanie narusza­jące prawa lub dobra oso­biste osób, w szczegól­noś­ci naraża­jące na niebez­pieczeńst­wo utraty życia lub zdrowia, narusza­jące god­ność, nietykalność cielesną, wol­ność, w tym wol­ność sek­su­al­ną, powodu­jące szkody na ich zdrow­iu fizy­cznym lub psy­chicznym, a także wywołu­jące cier­pi­enia i krzy­wdy moralne u osób dotknię­tych prze­mocą (art. 2 Ustawy o prze­ci­wdzi­ała­niu prze­mo­cy w rodzinie). 

zanied­ban­ie (wobec oso­by dorosłej) – nieza­pewnie­nie przez opieku­na środ­ków niezbęd­nych do życia oso­bie, którą się opieku­je.

prze­moc wobec osób starszych – poje­dyncze lub pow­tarza­jące się dzi­ałanie lub brak odpowied­niego dzi­ała­nia, mające miejsce w jakimkol­wiek związku, w którym oczeku­je się zau­fa­nia, które powodu­je krzy­wdę lub cier­pi­e­nie starszej oso­by. 

prze­moc emocjon­al­na (dorośli) – powszech­na for­ma prze­mo­cy mają­ca miejsce w blis­kich związkach. Prze­moc emocjon­al­na jest defin­iowana jako molestowanie, które ma miejsce, gdy dana oso­ba jest pod­dawana zachowan­iom lub dzi­ałan­iom mają­cym na celu jej kon­trolowanie, z zami­arem wyrządzenia jej krzy­wdy emocjon­al­nej lub stra­chu, poprzez manip­u­lację, izo­lację lub zas­traszanie.

bul­ly­ing – znę­canie, zas­traszanie, prześlad­owanie wer­balne, społeczne, a także fizy­czne. 

gaslight­ing – prze­moc psy­chicz­na pole­ga­ją­ca na manip­u­lowa­nia drugą osobą w taki sposób, że ofi­ara prze­mo­cy z cza­sem przes­ta­je ufać swoim osą­dom, sta­je się zde­zori­en­towana, zalękniona i traci zau­fanie do swo­jej pamię­ci czy per­cepcji. Jeśli manip­u­lac­ja jest stosowana stale i metody­cznie, może w końcu doprowadz­ić do tego, że ofi­ara zacznie kwes­t­ionować swo­je zdrowie psy­chiczne. W ten sposób manip­u­la­tor prze­j­mu­je nad nią całkow­itą kon­trolę.

groom­ing (wobec dorosłego) – zachowa­nia mające na celu izo­lację oso­by, uczynie­nie jej zależną, skłon­ną do zau­fa­nia i bardziej podat­ną na agresy­wne zachowanie.

sek­sizm – uprzedze­nie lub dyskrymi­nac­ja ze wzglę­du na płeć. 

sek­su­al­iza­c­ja – pro­ces, w wyniku którego wartoś­ciowanie drugiej oso­by oraz siebie samego/siebie samej dokony­wane jest przez pryz­mat atrak­cyjnoś­ci sek­su­al­nej, uprzed­miotowie­nie oso­by pod wzglę­dem sek­su­al­nym lub narzu­canie sek­su­al­noś­ci w niewłaś­ci­wy sposób (wg Amerykańskiego Towarzyst­wa Psy­cho­log­icznego).

cyber­prze­moc – wszel­ka prze­moc z uży­ciem tech­nologii infor­ma­cyjnych i komu­nika­cyjnych – komu­nika­torów, cza­tów, stron inter­ne­towych, mediów społecznoś­ciowych, blogów, SMS-ów, MMS-ów. Może mieć for­mę wul­gar­nych wiado­moś­ci, obraźli­wych komen­tarzy (hejt, trolling), rozpowszech­ni­a­nia zdjęć ukazu­ją­cych dziecko w nieko­rzyst­nym świ­etle, zas­trasza­nia, śledzenia (cyber­stalk­ing), ujaw­ni­a­nia tajem­nic (out­ing) itp.

 

Niebies­ka Linia – https://www.niebieskalinia.info/

pro­ce­du­ra „Niebieskiej Kar­ty” – jest narzędziem, którego głównym celem jest zapewnie­nie bez­pieczeńst­wa oso­bie doz­na­jącej prze­mo­cy domowej, obe­j­mu­je też współpracę przed­staw­icieli różnych insty­tucji i pod­miotów, które są zobow­iązane do reagowa­nia w przy­pad­ku uzyska­nia infor­ma­cji o wys­tąpi­e­niu prze­mo­cy domowej.

Przestępst­wa moty­wowane sek­su­al­nie przestępst­wo kanon­iczne wyko­rzysty­wa­nia sek­su­al­nego – kanon­iczne przestępst­wa wyko­rzysty­wa­nia sek­su­al­nego popeł­ni­ane przez duchownych lub oso­by kon­sekrowane, który­mi są: zmuszanie kogoś, za pomocą prze­mo­cy, groź­by lub naduży­cia władzy, do wykony­wa­nia lub pod­dawa­nia się czyn­noś­ciom sek­su­al­nym; wykony­wanie czyn­noś­ci sek­su­al­nych z dzieck­iem lub osobą bezbron­ną; pro­dukcję, wys­taw­ian­ie, posi­adanie lub dys­try­bucję, w tym drogą elek­tron­iczną, pornografii z udzi­ałem dzieci, a także wer­bowanie lub nakła­ni­an­ie dziec­ka lub oso­by bezbron­nej do udzi­ału w tworze­niu pornografii popełnione przez duchownych lub oso­by zakonne, o których mowa w artykule 1 §1 a) Vos Estis Lux Mun­di.

przestępst­wa prze­ci­wko wol­noś­ci sek­su­al­nej i oby­cza­jnoś­ci (art. 197–205 k.k.) 

• zgwałce­nie (art. 197), 

• wyko­rzys­tanie sek­su­alne oso­by bezrad­nej lub niepoczy­tal­nej (art. 198), 

• sek­su­alne wyko­rzys­tanie zależnoś­ci (art. 199), 

• sek­su­alne wyko­rzys­tanie dziec­ka (art. 200), 

• uwodze­nie dziec­ka poniżej lat 15 z wyko­rzys­taniem sys­te­mu tele­in­for­maty­cznego lub sieci teleko­mu­nika­cyjnej (art. 200a), 

• propagowanie ped­ofil­ii (art. 200b), 

• kazirodzt­wo (art. 201), 

• pornografia (art. 202), 

• zmuszanie do prosty­tucji (art. 203), 

• czer­panie zysku z cud­zego nierzą­du (art. 204).

Rejestr Spraw­ców Przestępstw na Tle Sek­su­al­nym – rejestr oby­wa­teli pol­s­kich, którzy dop­uś­cili się przestępst­wa z pobudek sek­su­al­nych. Skła­da się z Rejestru pub­licznego i Rejestru z dostępem ogranic­zonym. https://arch-bip.ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/

 

oso­ba pokrzy­wd­zona – oso­ba fizy­cz­na lub praw­na, której dobro prawne zostało bezpośred­nio narus­zone lub zagrożone przez przestępst­wo (art. 49 §1 k.p.k.).

oso­by pokrzy­wd­zone prze­mocą w rodzinie – oso­by najbliższe, inne oso­by pozosta­jące w stałym lub przemi­ja­ją­cym sto­sunku zależnoś­ci od oso­by sto­su­jącej prze­moc (art. 115 §11 Ustawy o prze­ci­wdzi­ała­niu prze­mo­cy w rodzinie).

skarżą­cy – każ­da oso­ba składa­ją­ca skargę, która może zaw­ier­ać zarzut, pode­jrze­nie, obawę lub zgłosze­nie naruszenia prawa.

pozwany – oso­ba, na którą złożono skargę. 

oskarżony – oso­ba, której postaw­iono zarzu­ty karne.

przestęp­ca sek­su­al­ny – oso­ba, która przyz­nała się do wyko­rzys­ta­nia sek­su­al­nego lub której odpowiedzial­ność za wyko­rzys­tanie została orzec­zona przez właś­ci­wy sąd i/lub pro­ce­durę koś­ciel­ną.

Zespół ds. prewencji i jego pra­ca oso­ba odpowiedzial­na za stan­dardy ochrony dzieci – oso­ba wyz­nac­zona przez przełożonego danego dzieła dusz­paster­skiego, danej grupy parafi­al­nej, np. min­is­tran­tów, sprawu­ją­ca nadzór nad praw­idłowym stosowaniem stan­dard­ów ochrony dzieci. 

oso­ba zau­fana – oso­ba wyz­nac­zona przez przełożonego danego dzieła dusz­paster­skiego, cieszą­ca się zau­faniem i odpowied­nio przy­go­towana, odpowiedzial­na za przyj­mowanie zgłoszeń o zdarzeni­ach doty­czą­cych prze­mo­cy. 

oso­ba odpowiedzial­na za inter­wencję – zarząd­ca placów­ki (pro­boszcz) odpowiedzial­ny za pode­j­mowanie inter­wencji w przy­pad­ku zaist­nienia prze­mo­cy. 

kom­pe­tenc­je miękkie – umiejęt­noś­ci psy­chospołeczne, np. komu­nikaty­wność, aser­ty­wność.

kon­flikt interesów – sytu­ac­ja (postrze­gana lub rzeczy­wista), w której pow­sta­je kon­flikt pomiędzy obow­iązka­mi służbowy­mi danej oso­by a jej pry­wat­ny­mi intere­sa­mi, który może mieć wpływ na wykony­wanie tych obow­iązków. Taki kon­flikt zazwyczaj wiąże się z prze­ci­w­stawny­mi zasada­mi lub niez­god­ny­mi życzeni­a­mi lub potrze­ba­mi i może wys­tąpić, gdy oso­ba pełni wiele ról. 

lojal­ność środowiskowa – sil­na lojal­ność wobec danego środowiska, grupy ludzi, wspól­no­ty, insty­tucji, przełożonego itp., która może przyj­mować formy pozy­ty­wne, np. dochowanie tajem­ni­cy, lub negaty­wne, np. niereagowanie bądź zaprzeczanie prze­mo­cy.

dane osobowe – wszelkie infor­ma­c­je doty­czące ziden­ty­fikowanej lub możli­wej do ziden­ty­fikowa­nia żyjącej oso­by fizy­cznej, a także poszczególne infor­ma­c­je, które w połącze­niu ze sobą mogą prowadz­ić do ziden­ty­fikowa­nia tożsamoś­ci danej oso­by. Przykład­owe dane osobowe: imię i nazwisko, adres zamieszka­nia, adres e‑mail z imie­niem i nazwiskiem, numer dowodu tożsamoś­ci, dane o lokaliza­cji, adres IP, dane prze­chowywane przez szpi­tal lub lekarza, które mogą jed­noz­nacznie wskazy­wać tożsamość danej oso­by.

wniosek o wgląd w sytu­ację rodziny – pis­mo może zostać złożone przez każdą osobę fizy­czną i prawną, która chce, aby sąd zbadał aktu­al­ną sytu­ację rodzin­ną. Wniosek nie podle­ga żad­nej opła­cie sądowej, może być złożony w każdej chwili i w przy­pad­ku jego odrzuce­nia przez sąd nie rodzi żad­nych negaty­wnych kon­sek­wencji wobec wniosko­daw­cy.

 

prze­moc wobec dzieci – wszelkie formy złego trak­towa­nia fizy­cznego i/lub emocjon­al­nego, wyko­rzysty­wa­nia sek­su­al­nego, zanied­ba­nia lub nied­bałego trak­towa­nia, wyzysku komer­cyjnego lub innego, skutku­jące rzeczy­wistą lub potenc­jal­ną szkodą dla zdrowia, przetr­wa­nia, roz­wo­ju lub god­noś­ci dziec­ka w kon­tekś­cie relacji odpowiedzial­noś­ci, zau­fa­nia lub siły. Dzieli się powszech­nie na pięć pod­typów: 

• prze­moc fizy­cz­na, 

W kon­tekś­cie Koś­cioła katolick­iego ważne jest także uznanie prze­mo­cy duchowej za dodatkowy pod­typ prze­mo­cy. 

1. prze­moc fizy­cz­na to prze­moc, w wyniku której dziecko doz­na­je fizy­cznej krzy­wdy lub jest nią potenc­jal­nie zagrożone. Krzy­w­da ta następu­je w wyniku dzi­ała­nia bądź zaniecha­nia dzi­ała­nia ze strony rodz­i­ca lub innej oso­by odpowiedzial­nej za dziecko, lub której dziecko ufa, bądź która ma nad nim władzę. Prze­moc fizy­cz­na wobec dziec­ka może być czyn­noś­cią pow­tarzal­ną lub jed­no­ra­zową. 

2. prze­moc psy­chicz­na i emocjon­al­na to przewlekła, niefizy­cz­na, szkodli­wa inter­akc­ja wobec dziec­ka, obe­j­mu­ją­ca zarówno dzi­ała­nia, jak i zaniecha­nia. Zal­icza­my do niej m.in. niedostęp­ność emocjon­al­ną, zanied­by­wanie emocjon­alne, relację z dzieck­iem opartą na wro­goś­ci, obwini­a­n­iu, ocz­er­ni­a­n­iu, odrzu­ca­niu, nieod­powied­nie roz­wo­jowo lub niekon­sek­wentne inter­akc­je z dzieck­iem, niedostrze­ganie lub nieuz­nawanie indy­wid­u­al­noś­ci dziec­ka i jego granic psy­chicznych. 

3. zanied­by­wanie dziec­ka to chron­iczne lub incy­den­talne nieza­spoka­janie jego pod­sta­wowych potrzeb fizycznych/psychicznych i/lub niere­spek­towanie jego pod­sta­wowych praw, powodu­jące zaburzenia jego zdrowia i/lub trud­noś­ci w roz­wo­ju. Do zanied­by­wa­nia dochodzi w relacji dziec­ka z osobą, która jest zobow­iązana do opie­ki, wychowa­nia, tros­ki i ochrony dziec­ka. 

4. naraże­nie na prze­moc w rodzinie – for­ma psy­chicznego znę­ca­nia się nad dzieck­iem, w której dziecko jest obec­ne – słyszy lub widzi – gdy inny członek rodziny doświad­cza prze­mo­cy fizy­cznej, psy­chicznej lub sek­su­al­nej albo widzi szkody wyrząd­zone osobom lub mie­niu w wyniku agresy­wnego zachowa­nia człon­ka rodziny. 

5. wyko­rzysty­wanie sek­su­alne dziec­ka – wyko­rzys­tanie sek­su­alne dziec­ka to włączanie dziec­ka w akty­wność sek­su­al­ną, której nie jest ono w stanie w pełni zrozu­mieć i udzielić na nią świadomej zgody i/lub na którą nie jest dojrza­łe roz­wo­jowo i nie może zgodz­ić się w ważny prawnie sposób i/lub która jest niez­god­na z nor­ma­mi prawny­mi lub oby­cza­jowy­mi danego społeczeńst­wa. Z wyko­rzys­taniem sek­su­al­nym mamy do czynienia, gdy taka akty­wność wys­tąpi między dzieck­iem a dorosłym lub dzieck­iem a innym dzieck­iem, jeśli te oso­by ze wzglę­du na wiek bądź stopień roz­wo­ju pozosta­ją w relacji opie­ki, zależnoś­ci, władzy. Celem takiej akty­wnoś­ci jest zaspoko­je­nie potrzeb innej oso­by (World Health Orga­ni­za­tion). Obe­j­mu­je zachowa­nia:

• z kon­tak­tem fizy­cznym (w tym pen­e­tra­cyjne),

• bez kon­tak­tu fizy­cznego (może wtedy przy­brać for­mę sek­su­al­iza­cji, robi­enia zdjęć lub filmów wideo przed­staw­ia­ją­cych dzieci o charak­terze jed­noz­nacznie sek­su­al­nym, zmusza­nia dzieci do oglą­da­nia czyn­noś­ci sek­su­al­nych lub wzię­cia w nich udzi­ału lub zmusza­nia dzieci do upraw­ia­nia sek­su lub angażowa­nia się w czyn­noś­ci sek­su­alne z inny­mi dzieć­mi lub dorosły­mi).

• wyzyski­wanie sek­su­alne dzieci, czyli czer­panie zysku np. z pornografii z udzi­ałem dzieci lub prosty­tucji dziecięcej. 

groom­ing (wobec dziec­ka) – zachowa­nia, których celem jest przy­go­towanie dziec­ka do wyko­rzysty­wa­nia sek­su­al­nego. Obe­j­mu­je naw­iązanie szczegól­nej relacji z dzieck­iem, częs­to również warunk­owanie rodz­iców i innych dorosłych oraz osła­bi­e­nie ich czu­jnoś­ci, aby myśleli, że relac­ja z dzieck­iem jest nor­mal­na i pozy­ty­w­na.

prze­moc rówieśnicza (agres­ja rówieśnicza, bul­ly­ing) – wys­tępu­je, gdy dziecko doświad­cza różnych form prze­mo­cy ze strony rówieśników, bezpośred­nio lub z uży­ciem tech­nologii komu­nika­cyjnych. Ma miejsce wtedy, gdy dzi­ałanie ma na celu wyrządze­nie komuś przykroś­ci lub krzy­wdy (intencjon­al­ność), ma charak­ter sys­tem­aty­czny (pow­tarzal­ność), a ofi­ara jest słab­sza od spraw­cy bądź grupy spraw­ców. Obe­j­mu­je prze­moc:

• wer­bal­ną (np. przezy­wanie, dogady­wanie, ośmieszanie), 

• rela­cyjną (np. wyk­lucze­nie z grupy, ignorowanie, nastaw­ian­ie innych prze­ci­wko oso­bie), 

• fizy­czną (np. pobi­cie, kopanie, popy­chanie, szarpanie), 

• mate­ri­al­ną (np. kradzież, niszcze­nie przed­miotów), 

• elek­tron­iczną (złośli­wy SMS lub e‑mail, wpis w medi­ach społecznoś­ciowych, umieszczanie w Internecie zdjęć lub filmów ośmiesza­ją­cych ofi­arę), 

• prze­moc pod­czas rand­ki ze strony chłopaka/dziewczyny.

 

Stworze­nie i zachowanie bez­piecznego środowiska w parafii 

1.1. W parafii pw. św. Antoniego z Pad­wy i św. Jana Chrz­ci­ciela w Łodzi-Łagiewnikach został opra­cow­any i wprowad­zony w życie wewnętrzny doku­ment, w którym zawarta jest poli­ty­ka ochrony prze­by­wa­ją­cych tam dzieci i osób dorosłych zgod­nie z obow­iązu­ją­cy­mi stan­dar­d­a­mi wyz­nac­zony­mi zarówno przez doku­men­ty państ­wowe (Ustawę o zmi­an­ie ustawy Kodeks rodzin­ny i opiekuńczy oraz innych ustaw z dn. 28 lip­ca 2023 r. – tzw. „Ustawa Kamil­ka”), jak i wskaza­nia wynika­jące z Wyty­cznych Koś­cioła katolick­iego w Polsce. 

W przy­go­towa­niu wewnętrznego doku­men­tu uczest­niczą zaan­gażowani świec­cy, a także dzieci. 

1.2. W parafii dzi­ała Zespół ds. Prewencji w składzie: 

• oso­by odpowiedzialne za stan­dardy ochrony dzieci: p. Prze­mysław Zators­ki

• oso­ba zau­fana: p. Lucy­na Perek 

• oso­ba odpowiedzial­na za inter­wencję: pro­boszcz o. Marek Sykuła OFM­Conv

1.3. Poli­ty­ka ochrony doty­czy szczegółowych zasad bez­pieczeńst­wa i sposobów ochrony prze­by­wa­ją­cych tam dzieci i bezbron­nych dorosłych, czyli: 

• rekru­tacji per­son­elu i osób zaan­gażowanych dusz­paster­sko w parafii; 

• bez­piecznych relacji pomiędzy dorosły­mi zatrud­niony­mi i poma­ga­ją­cy­mi dusz­paster­sko w parafii a dzieć­mi i bezbron­ny­mi dorosły­mi; 

• bez­piecznych relacji pomiędzy rówieśnika­mi; 

• bez­piecznego korzys­ta­nia z Inter­ne­tu i mediów elek­tron­icznych; 

• zasady ochrony wiz­erunku i danych osobowych; 

• sposobu reagowa­nia w parafii na przy­pad­ki pode­jrzenia, że dziecko doświad­cza prze­mo­cy fizy­cznej, psy­chicznej czy sek­su­al­nej i zasad prowadzenia rejestru inter­wencji (Załącznik 3); 

• pomo­cy osobom pokrzy­wd­zonym. 

1.4. Stan­dardy ochrony są dostęp­ne w parafii i podane do pub­licznej wiado­moś­ci (na stron­ie inter­ne­towej oraz wywies­zone w kance­larii i zakrys­tii).

 

Wery­fikac­ja, dele­gowanie i edukac­ja kapłanów, osób kon­sekrowanych i świec­kich pracu­ją­cych z dzieć­mi i osoba­mi bezbron­ny­mi w parafii

2.1. Obow­iąz­ki pro­boszcza 

2.1.1. Do obow­iązków pro­boszcza należy wdrażanie w życie stan­dard­ów ochrony przed prze­mocą. Za nieza­s­tosowanie się do stan­dard­ów odpowiedzial­ność per­son­al­nie ponosi pro­boszcz parafii, również wobec prawa. 

2.1.2. O każdej oso­bie zaan­gażowanej w parafii i mającej kon­takt z dzieć­mi w obszarze związanym z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, lecze­niem, świad­cze­niem porad psy­cho­log­icznych, roz­wo­jem duchowym, upraw­ian­iem sportu lub real­iza­cją innych zain­tere­sowań przez dzieci, lub z opieką nad dzieć­mi pro­boszcz uzysku­je dane z Rejestru Spraw­ców Przestępstw na Tle Sek­su­al­nym https://rps.ms.gov.pl/pl-PL/Commission#/commission. Nawet w przy­pad­ku osób mają­cych krótkotr­wały kon­takt z dzieci na tere­nie parafii uzyskanie takiej infor­ma­cji jest zale­cane, cho­ci­aż nie stanowi to obow­iązku prawnego. 

2.1.3. Dodatkowo, przed naw­iązaniem sto­sunku pra­cy lub przed dopuszcze­niem oso­by do dzi­ałal­noś­ci (np. wolon­tari­ack­iej) związanej z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, świad­cze­niem porad psy­cho­log­icznych, roz­wo­jem duchowym, upraw­ian­iem sportu lub real­iza­cją innych zain­tere­sowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi pro­boszcz ma obow­iązek uzyska­nia od tej oso­by infor­ma­cji z Kra­jowego Rejestru Karnego w zakre­sie przestępstw określonych w rozdz. XIX k.k. (przestępst­wa prze­ci­wko życiu i zdrow­iu) i XXV k.k. (przestępst­wa prze­ci­wko wol­noś­ci sek­su­al­nej i oby­cza­jowoś­ci) oraz w zakre­sie art. 189a k.k. (han­del ludź­mi), art. 207 k.k. (znę­canie się nad osobą najbliższą lub pozosta­jącą w sto­sunku zależnoś­ci) oraz przestępstw z ustawy o prze­ci­wdzi­ała­niu narko­manii. 

Dodatkowo wyma­gane jest oświad­cze­nie o państ­wie lub państ­wach, w których oso­ba zaan­gażowana w parafii zamieszki­wała w ciągu ostat­nich 20 lat (innych niż RP) (Załączni­ki 1 i 2).

2.1.4. Jeśli parafia zatrud­nia firmy z zewnątrz lub udostęp­nia im pomieszczenia, właś­ci­ciel firmy musi przed­staw­ić pro­boszc­zowi oświad­cze­nie o sprawdze­niu swoich pra­cown­ików, którzy wejdą na teren parafii i będą mogli mieć kon­takt z dzieć­mi, w Rejestrze Spraw­ców Przestępstw na Tle Sek­su­al­nym. 

2.1.5. Pro­boszcz parafii powołu­je osobę lub Zespół ds. Prewencji (zob. pkt. 1.2.). Wskazane jest, aby były to cieszące się zau­faniem oso­by świeck­ie, odpowied­nio przeszkolone i kom­pe­tentne, które będą wiedzi­ały, jakie dzi­ała­nia w danej sytu­acji są stosowne i konieczne. Oso­by te ściśle współpracu­ją z pro­boszczem miejs­ca, który per­son­al­nie ponosi odpowiedzial­ność za wdrażanie i przestrze­ganie stan­dard­ów oraz za dzi­ała­nia inter­wen­cyjne. Nie mogą być to oso­by uwikłane w lojal­ność środowiskową lub w kon­flikt interesów. Odpowiada­ją one za wprowadze­nie stan­dard­ów oraz uczest­niczą w szkole­ni­ach zgod­nie z zasada­mi wskazany­mi przez archi­diecezję łódzką. Współpracu­ją również z osoba­mi odpowiedzial­ny­mi w archi­diecezji łódzkiej za prewencję, jak również z delegatem/delegatką ds. ochrony dzieci i młodzieży:

 Del­e­gat bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią i bezrad­nych z kom­pe­tenc­ja­mi odpowiedzial­nego za prewencję 

Diakon Sebas­t­ian Piątkows­ki

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

prewencja1@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 887 667 880

 

 Del­e­gat­ka bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią i bezrad­nych 

p. Moni­ka Seli­ga

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

prewencja2@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 42 66 48 732

 

 Del­e­gat bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią i bezrad­nych 

ks. Tadeusz Weber

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

e‑mail: ochronadzieci@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 42 66 48 725 lub +48 42 66 48 728

 

2.1.6. Pro­boszcz parafii powołu­je osobę (lub oso­by) zau­faną, do której należy przyj­mowanie zgłoszeń doty­czą­cych niere­spek­towa­nia stan­dard­ów (zob. pkt. 1.2.). Oso­ba zau­fana nie może na włas­ną rękę pode­j­mować dzi­ałań służą­cych wyjaśnie­niu pode­jrzeń i zarzutów lub wery­fikacji zgłaszanych fak­tów. Obow­iązu­je ją zasa­da poufnoś­ci (Załącznik 4). Powin­na to być oso­ba fak­ty­cznie budzą­ca zau­fanie, posi­ada­ją­ca tzw. kom­pe­tenc­je miękkie, predys­ponu­jące ją do kon­tak­tu z osoba­mi skrzy­wd­zony­mi. 

2.1.7. Osobą odpowiedzial­ną bezpośred­nio za inter­wencję w przy­pad­ku zaist­nienia prze­mo­cy jest pro­boszcz parafii. Powinien czynić to we współpra­cy z wymieniony­mi wyżej kom­pe­tent­ny­mi osoba­mi. 

2.1.8. Wszel­ka dzi­ałal­ność doty­czą­ca ochrony oraz inter­wencji i pomo­cy musi być doku­men­towana. Wpisów w Rejestrze zdarzeń dokonu­ją oso­by bezpośred­nio zaan­gażowane w daną akty­wność, ale za bez­pieczne prze­chowywanie notatek odpowiedzial­ny jest pro­boszcz. Rejestr (Załącznik 3) prowadzi się zgod­nie z zasada­mi ochrony danych wrażli­wych. 

 

2.2. Obow­iąz­ki dusz­pasterzy dzieci

Dusz­pasterze dzieci powin­ni: 

• czuwać nad włas­ną dojrza­łoś­cią emocjon­al­ną, psy­chiczną, duchową; 

• starać się o dobór żywo wierzą­cych, rzetel­nych, zwery­fikowanych i odpowied­nio przeszkolonych osób do pełnienia funkcji ani­ma­torów, wychowaw­ców itd.; 

• wspier­ać dzieci w ich roz­wo­ju ku dojrza­łoś­ci; 

• dbać o respek­towanie zasad kul­tu­ry (wobec dzieci i między nimi); 

• czuwać nad równym trak­towaniem wszys­t­kich dzieci, z uwzględ­nie­niem ich szczegól­nych potrzeb i oso­bistych uwarunk­owań; 

• dbać o przestrze­ganie prawa do nien­aruszal­noś­ci cielesnej i pry­wat­noś­ci; 

• orga­ni­zować dzi­ała­nia dusz­paster­skie w miejs­cach bez­piecznych; 

• utrzymy­wać możli­wie żywy i trans­par­ent­ny kon­takt z rodzi­ca­mi dzieci; 

• dbać o przestrze­ganie zasad pry­wat­noś­ci i ochrony wiz­erunku oraz danych osobowych dzieci (Załącznik 5).

 

Sposób reagowa­nia na oskarże­nia lub niewłaś­ci­we zachowa­nia

 

3.1. W przy­pad­kach prze­mo­cy fizy­cznej bądź sek­su­al­nej, gdy spraw­cą jest oso­ba dorosła lub dziecko, należy zgłosić ten fakt zgod­nie z prawem do organów ści­ga­nia lub/oraz do del­e­ga­ta bisku­pa. 

 Polic­ja: Rejon Nr 9, aspi­rant Robert Stan­io­n­is  — zastępst­wo 

tel. 47 841 47 18, tel. kom. 789 145 952 dzielnicowy.organizacjiwin9@lodz.ld.policja.gov.pl

 

 Del­e­gat bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią i bezrad­nych z kom­pe­tenc­ja­mi odpowiedzial­nego za prewencję 

Diakon Sebas­t­ian Piątkows­ki

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

prewencja1@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 887 667 880

 

 Del­e­gat­ka bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią i bezrad­nych 

p. Moni­ka Seli­ga

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

prewencja2@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 42 66 48 732

 

 Del­e­gat bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią i bezrad­nych 

ks. Tadeusz Weber

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

e‑mail: ochronadzieci@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 42 66 48 725 lub +48 42 66 48 728

 

3.2. Gdy sprawa doty­czy niewłaś­ci­wego zachowa­nia osób świec­kich zatrud­nionych w parafii bądź wolon­tar­iuszy, sprawę należy zbadać i pod­jąć adek­watne kro­ki w zależnoś­ci od tego, czego doty­czyło to zachowanie. Każ­do­ra­zowo należy pod­jąć z tą osobą roz­mowę i jeśli zajdzie taka potrze­ba, to okre­sowo lub stale wyco­fać ją z pra­cy dusz­paster­skiej. 

3.3. Jeśli niewłaś­ci­we zachowanie doty­czy dziec­ka, należy o tym zaw­iadomić jego rodz­iców i wraz z nimi pod­jąć odpowied­nie dzi­ała­nia. 

3.4. Jeśli sprawa doty­czy niewłaś­ci­wych zachowań dzieci wobec siebie nawza­jem, należy niezwłocznie zaw­iadomić rodz­iców dzieci i wraz z nimi pod­jąć odpowied­nie dzi­ała­nia. 

3.5. Każ­da infor­ma­c­ja o niewłaś­ci­wym zachowa­niu powin­na być trak­towana poważnie, gdyż jest dzi­ałaniem prewen­cyjnym. 

3.6. Jeśli jakakol­wiek oso­ba dorosła zaan­gażowana w pracę dusz­paster­ską w parafii dowie się od dziec­ka, że doświad­cza ono prze­mo­cy z uszczer­bkiem na zdrow­iu, wyko­rzys­ta­nia sek­su­al­nego lub/i zagrożone jest jego życie, automaty­cznie ma obow­iązek zas­tosowa­nia się do art. 304 k.p.k. mówiącego o tym, że każdy, kto dowie się o popełnie­niu przestępst­wa ści­ganego z urzę­du, ma społeczny obow­iązek zaw­iadomić o tym proku­ra­to­ra lub policję.

3.7. Schematy inter­wencji w przy­pad­ku pode­jrzenia krzy­wdzenia dziec­ka przez oso­by trze­cie, przez osobę nielet­nią, czyli taką, która nie ukończyła 17. roku życia (prze­moc rówieśnicza) lub przez rodz­i­ca lub opieku­na zna­j­du­ją się w Anek­sie 2 niniejszego doku­men­tu.

 

Zapewnie­nie opie­ki i wspar­cia osobom skrzy­wd­zonym

4.1. Każ­da oso­ba, która mówi o doświad­czanej przez siebie krzy­wdzie, win­na zostać przyję­ta z sza­cunkiem i uważnie wysłuchana. 

4.2. Oso­ba skrzy­wd­zona powin­na otrzy­mać infor­ma­cję o możli­wych for­ma­ch pomo­cy, z której może sko­rzys­tać na tere­nie parafii lub poza nią. 

Pomoc praw­na

 ks. dr Zbig­niew Tracz

ul. Ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź

tel.: +48 42 66 48 730; +48 42 66 48 728 email: kanclerz@archidiecezja.lodz.pl

Pomoc psy­cho­log­icz­na

 Ośrodek Pomo­cy Duchowej

ul. Przyszkole 2, 93–549 Łódź

tel.: +48 888 339 781              e‑mail: kontakt@pomocduchowa.org 

 Cen­trum Psy­choter­apii Car­don­er przy Fun­dacji Moc­ni w Duchu

ul. Sienkiewicza 60, 90–058 Łódź

e‑mail: terapeuta@odnowa.jezuici.pl

Insty­tuc­je pomo­cowe, z który­mi parafia współpracu­je za pośred­nictwem SP nr 61: 

 I Wydzi­ał Pra­cy Środowiskowej Łódź, ul. Gen. Tadeusza Kutrze­by 16 tel.: +48 (42) 207 14 50; fax: +48 (42) 207 14 51 e‑mail: 1wps@mops.lodz.pl

 Porad­nia Psy­cho­log­iczno-Ped­a­gog­icz­na nr 2, ul. Moty­lowa 3, 91–362 Łódź, sekre­tari­at 42 659 15 81,  kontakt@ppp2.elodz.edu.pl

 Gmin­ny Ośrodek Pomo­cy Społecznej w Zgierzu, ul. Łęczy­c­ka 4, 95–100 Zgierz, tel.: 42 7166553, e‑mail: gops@gminazgierz.pl

4.3. W sytu­acji, gdy oso­ba wskazana jako spraw­ca jest kapłanem lub inną osobą zaan­gażowaną w parafii, należy jak najszy­b­ciej zapewnić bez­pieczeńst­wo oso­bie skrzy­wd­zonej (np. przez niedo­puszczanie do niej oso­by wskazanej lub pode­jrzanej o krzy­wdę). Następ­nie należy jej udzielić pomo­cy, jakiej potrze­bu­je. Oso­by poszkodowane nie powin­ny być obar­czane kosz­ta­mi udzielanej im pomo­cy. 

4.4. Tros­ka dusz­paster­s­ka wobec oso­by skrzy­wd­zonej i jej blis­kich pole­ga przede wszys­tkim na życ­zli­wym wysłucha­niu i pomo­cy w odbu­dowa­niu jej więzi z Bogiem i zau­fa­nia do Koś­cioła. Orga­ni­zowana jest w porozu­mie­niu z diecez­jal­nym dusz­pasterzem ds. pomo­cy duchowej osobom skrzy­wd­zonym. 

Pomoc dusz­paster­s­ka

 ks. dr Tomasz Liszews­ki

tel. +48 887 788 125 e‑mail: duszpasterz.ofiar@archidiecezja.lodz.pl 

4.5. Jeśli oso­ba skrzy­wd­zona należała do jakiejś grupy parafi­al­nej, również inni uczest­ni­cy tej grupy powin­ni otrzy­mać pomoc dusz­paster­ską i ewen­tu­al­nie psy­cho­log­iczną. 

4.6. Jeśli osobą skrzy­wd­zoną jest dziecko, pomoc powin­na otrzy­mać również jego rodz­i­na. 

4.7. Parafi­an­ie powin­ni być we właś­ci­wy sposób poin­for­mowani o tym, co się wydarzyło, oraz otrzy­mać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować zasadę ochrony dobrego imienia oso­by skrzy­wd­zonej. 

4.8. Jeśli zgłosze­nie doty­czy przestępst­wa określonego w praw­ie karnym i/lub kanon­icznym, oso­ba przyj­mu­ją­ca zgłosze­nie postępu­je zgod­nie z pro­ce­du­ra­mi zawarty­mi w Wyty­cznych KEP. 

Pomoc praw­na

 ks. dr Zbig­niew Tracz

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź

tel.: +48 42 66 48 730; +48 42 66 48 728 email: kanclerz@archidiecezja.lodz.pl

4.9. Jeśli zgłosze­nie doty­czy innej krzy­wdy czy niewłaś­ci­wego zachowa­nia, oso­ba zgłasza­ją­ca otrzy­mu­je infor­ma­cję o pod­ję­tych w spraw­ie krokach. 

4.10. Wszelkie dzi­ała­nia i uzyskane infor­ma­c­je objęte są zasadą poufnoś­ci, ale oso­by skrzy­wd­zonej nie wol­no zobow­iązy­wać do zachowa­nia tajem­ni­cy.

 

Sposób postępowa­nia z oskarżony­mi o wyko­rzys­tanie sek­su­alne i prze­moc

 

5.1. Do parafii mogą należeć oso­by, które są oskarżone o różne przestępst­wa bądź mają wyrok w zaw­iesze­niu, lub też wró­ciły do środowiska po odby­tym wyroku. Nie powin­ny one pra­cow­ać z dzieć­mi, nato­mi­ast powin­ny zostać objęte pomocą dusz­paster­ską. W sytu­acji, gdy oskarżonym jest dziecko, należy współpra­cow­ać z jego rodzi­ca­mi lub opieku­na­mi prawny­mi w takim zakre­sie, w jakim jest to możli­we i potrzeb­ne. Ich również dobrze jest otoczyć opieką dusz­paster­ską. 

5.2. W sytu­acji, gdy osobą oskarżoną jest kapłan lub oso­ba kon­sekrowana, należy zas­tosować się do wskazań uzyskanych od bisku­pa miejs­ca lub przełożonych. Wobec takiej oso­by powz­ięte zosta­ją kro­ki przewidziane przez Wyty­czne KEP. Zale­ca się kon­takt z kura­torem osób duchownych pode­jrzanych, oskarżonych, skazanych lub uniewin­nionych za przestępst­wo wyko­rzys­ta­nia sek­su­al­nego nielet­nich poniżej osiem­nastego roku życia lub niepełnosprawnych:

ks. Krzysztof Flor­czak

pl. 500-lecia 7, 95–030 Rzgów

kurator@archidiecezja.lodz.pl 

tel. +48 42 214 10 04

5.3. Gdy osobą oskarżoną jest świec­ki pra­cown­ik lub wolon­tar­iusz parafi­al­ny, należy odsunąć taką osobę od pode­j­mowanej pra­cy na czas wyjaśnienia sprawy lub do cza­su decyzji proku­ratu­ry oraz objąć ją opieką dusz­paster­ską. 

5.4. W pro­ce­sie wyjaś­ni­a­nia sprawy oraz w podawa­niu infor­ma­cji należy również zad­bać o zachowanie ochrony dobrego imienia dom­nie­manego spraw­cy. 

5.5. W przy­pad­ku zaist­nienia fałszy­wego oskarże­nia, jeśli zarzu­ty nie zostaną potwierd­zone, a oskarże­nie znane było osobom postron­nym, należy przekazać im infor­ma­cję o niewin­noś­ci oskarżonego w formie komu­nikatu bisku­pa miejs­ca lub del­e­ga­ta.

Zasady chroniące w obszarze parafi­al­nym

6.1. Zasady chroniące doty­czące dzieci (granice zachowań)

6.1.1. Dzieck­iem jest oso­ba, która nie ukończyła 18. roku życia. Dziecko, rozwi­ja­jąc się, kon­sty­tu­u­je siebie jako osobę. Potrze­bu­je do tego opie­ki, tros­ki, serdecznoś­ci, ksz­tałce­nia i wychowa­nia. Dzieje się to w rodzinie, ale również poprzez relac­je z auto­ry­te­ta­mi oraz wartoś­ci­a­mi przekazy­wany­mi w środowisku rówieśniczym i wychowaw­czym. Wszelkie odd­zi­ały­wanie wychowaw­cze zawsze musi się dokony­wać z poszanowaniem woli rodz­iców bądź prawnych opiekunów. 

Wprawdzie niemożli­we jest stworze­nie wycz­er­pu­jącej listy zachowań niepożą­danych, ani też wskazanie pre­cyzyjnych granic wszys­t­kich zachowań, należy jed­nak kierować się poniższy­mi wskazówka­mi oraz roztrop­noś­cią i wrażli­woś­cią ewan­geliczną. 

6.1.2. Zasady te doty­czą nie tylko relacji dorosły – dziecko, ale również relacji pomiędzy dzieć­mi (Załącznik 5).

6.2. Zasady chroniące w kon­tak­cie bezpośred­nim 

6.2.1. Wszys­tkie spotka­nia z dzieć­mi na tere­nie parafii powin­ny być orga­ni­zowane w miejs­cach ofic­jal­nych, ogóln­o­dostęp­nych i do tego przy­go­towanych. 

6.2.2. Nie moż­na prze­by­wać z dzieck­iem sam na sam w warunk­ach odi­zolowanych. Jeżeli dobro dziec­ka wyma­ga indy­wid­u­al­nego spotka­nia, nie może się ono odby­wać w sekre­cie (zale­cane powiadomie­nie rodz­iców lub przełożonego) i w warunk­ach odi­zolowanych. Oso­ba przeprowadza­ją­ca spotkanie powin­na zatroszczyć się o trans­par­ent­ność (np. przeszk­lone lub uchy­lone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz, obec­ność innych osób w bezpośred­nim pobliżu, powiadomie­nie innych osób o spotka­niu itp.). Indy­wid­u­al­nych spotkań z dzieć­mi nie wol­no w nieroztrop­ny sposób mnożyć ani przedłużać. Spotka­nia takie nie powin­ny odby­wać się w późnych godz­i­nach wiec­zornych. 

6.2.3. Dzieci nie mogą prze­by­wać w parafi­al­nych pomieszczeni­ach mieszkalnych bez opie­ki rodz­i­ca lub opieku­na prawnego. Nie powin­ny też towarzyszyć dusz­paster­zom w miejs­cach lub w sprawach niezwiązanych ze spra­wowaniem posłu­gi lub for­ma­cją. 

6.2.4. Dzieci powin­ny zawsze pozostawać pod opieką oso­by dorosłej. Pod­czas pełnienia funkcji wychowaw­czych opiekunowie nie mogą pozostawać pod wpły­wem alko­holu lub sub­stancji psy­choak­ty­wnych ani przyj­mować ich w obec­noś­ci dzieci.

6.2.5. Dzieci na tere­nie parafii nie mogą prze­by­wać pod wyłączną opieką innego dziec­ka, chy­ba że inaczej stanow­ią reg­u­laminy religi­jnych ruchów dusz­pasterst­wa poza­parafi­al­nego, np. Ruchu Światło-Życie, w tym wypad­ku sto­su­je się stan­dardy opra­cow­ane przez te grupy. Oso­by te powin­ny być odpowied­nio ufor­mowane, przy­go­towane i pełnić posługę pod okiem dorosłych. 

6.2.6. Jeśli spotka­nia for­ma­cyjne, np. przy­go­towanie do bierz­mowa­nia, odby­wa­ją się w domach wybranych rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie, nigdy indy­wid­u­al­nie. 

6.2.7. Zakazu­je się prze­woże­nia dzieci pry­wat­ny­mi samo­choda­mi, zwłaszcza w poje­dynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody rodz­iców lub opiekunów prawnych. 

6.2.8. Niestosowne jest skra­canie dys­tan­su przez prze­chodze­nie na „ty” oso­by dorosłej z dzieck­iem. 

6.2.9. W pry­watne życie dziec­ka wol­no ingerować tylko w takim wymi­arze, w jakim wyma­ga tego konkret­ny prob­lem. 

6.2.10. W przy­pad­ku koniecznoś­ci pod­ję­cia rozmów na tem­at sek­su­al­noś­ci należy wykazać się delikat­noś­cią i roztrop­nie rozez­nać, czy takiej roz­mowy nie powinien przeprowadz­ić spec­jal­ista. 

6.2.11. W obec­noś­ci dzieci nie wol­no wypowiadać treś­ci i żartów o podtekś­cie sek­su­al­nym. Zabro­nione jest prezen­towanie dzieciom treś­ci obscenicznych, eroty­cznych, pornograficznych lub mają­cych podtekst sek­su­al­ny, zaw­ier­a­ją­cych sce­ny bru­tal­nej prze­mo­cy bądź nieod­powied­nich do wieku i wrażli­woś­ci odbior­ców w jakikol­wiek sposób i za pomocą jakiegokol­wiek urządzenia. 

6.2.12. Niedoz­wolone jest stosowanie prze­mo­cy fizy­cznej oraz psy­chicznej, takiej jak: poniżanie, upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie, szykanowane, znę­canie się itp., zarówno w bezpośred­nich kon­tak­tach, jak i za pośred­nictwem mediów społecznoś­ciowych. 

6.2.13. Niedo­puszczalne są wszelkiego rodza­ju naduży­cia duchowe (w obszarze spowiedzi, porad­nict­wa itp.). 

6.2.14. Każdy przy­padek prze­mo­cy fizy­cznej, psy­chicznej (emocjon­al­nej) czy sek­su­al­nej pomiędzy dzieć­mi wyma­ga naty­ch­mi­as­towej reakcji ze strony opiekunów. 

6.2.15. Nie wol­no dotykać dzieci wbrew ich woli ani w sposób niead­ek­wat­ny do relacji dusz­paster­s­kich lub wychowaw­czych.

6.2.16. Zachowa­nia niedoz­wolone: 

• wszelkie formy okazy­wa­nia niech­cianej czułoś­ci; 

• dotykanie pier­si, poślad­ków, gen­i­tal­iów i ich okolic (choć­by przez bieliznę lub odzież); 

• pocałun­ki; 

• moc­ne i zamyka­jące uścis­ki, uniemożli­wia­jące prz­er­wanie kon­tak­tu; 

• klepanie po poślad­kach, udach, kolanach, głowie;

• łaskotanie lub mocow­anie się w dużej bliskoś­ci cielesnej; 

• masaże; 

• sadzanie na kolanach; 

• kładze­nie się lub spanie obok; 

• ocieranie się; 

• sek­su­al­iza­c­ja i sek­sizm; 

• różne formy poniża­nia oraz mob­bing; 

• uży­wanie wul­gar­yzmów.

6.2.17. Zachowa­nia właś­ci­we w naszym kręgu kul­tur­owym: 

• uścisk dłoni lub delikatne obję­cie, przy­tu­le­nie, pocałun­ki w policzek; 

• delikatne pok­lepanie po ramionach lub ple­cach jako wyraz akcep­tacji wspar­cia, pocieszenia; 

• dotyk ramion, rąk czy barku jako wyraz bliskoś­ci; 

• trzy­manie się za ręce w cza­sie np. zabawy lub dla uspoko­je­nia wzburzenia emocjon­al­nego; 

• trzy­manie za ręce dzieci w cza­sie spaceru; 

• siadanie w pobliżu małych dzieci; 

• pod­nosze­nie lub trzy­manie na rękach dzieci do ok. 3. roku życia; 

• przy­tu­lanie i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodz­iców i najlepiej w ich obec­noś­ci; 

6.2.18. Dzieciom nie wol­no robić zdjęć lub fil­mować bez ich zgody. Nie wol­no upub­licz­ni­ać zdjęć, filmów z udzi­ałem dzieci bez pisem­nej zgody ich rodz­iców lub opiekunów prawnych, z wyjątkiem zdjęć dużych grup w miejs­cach pub­licznych w związku z infor­mowaniem o wydarzeni­ach. Zgo­da rodz­i­ca (opieku­na prawnego) na rozpowszech­ni­an­ie wiz­erunku dziec­ka – załącznik 5.

6.2.19. Zabra­nia się częs­towa­nia dzieci tytoniem, alko­holem i inny­mi sub­stanc­ja­mi psy-choak­ty­wny­mi, posi­ada­nia środ­ków niedoz­wolonych przez pra­wo. Nie wol­no również tolerować ich posi­ada­nia oraz zaży­wa­nia przez dzieci. 

 

6.3. Zasady chroniące doty­czące grup dusz­paster­s­kich i wyjazdów

6.3.1. Zachę­ca się do pełnej trans­par­ent­noś­ci w orga­ni­zowa­niu spotkań z dzieć­mi. Na początku roku for­ma­cyjnego w parafii należy: 

• zapoz­nać rodz­iców lub opiekunów prawnych dzieci z har­mono­gramem prowad­zonych spotkań; 

• ustal­ić zasady odbioru dzieci; 

• ustal­ić zasady komu­nikacji elek­tron­icznej z dzieć­mi (np. gru­pa na komu­nika­torze z dołąc­zonym rodz­icem);

6.3.2. Wszys­tkie formy zor­ga­ni­zowanego cza­su, a w sposób szczegól­ny wypoczynku dzieci powin­ny być real­i­zowane zgod­nie z obow­iązu­ją­cy­mi przepisa­mi prawa. 

6.3.3. Na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisem­ną zgodę rodz­iców lub opiekunów prawnych (Załącznik 6), po uprzed­nim zapoz­na­niu ich z ramowym planem dzi­ała­nia i zasada­mi jego orga­ni­za­cji, w tym z reg­u­laminem. Pod­czas wyjaz­du rodz­ice lub opiekunowie prawni mają pra­wo 

do kon­tak­tu ze swoim dzieck­iem oraz z jego opiekunem. 

6.3.4. Pod­czas wyjazdów parafi­al­nych opiekunowie nie powin­ni nocow­ać w tym samym pomieszcze­niu co podopieczni. W sytu­acji szczegól­nej, wyma­ga­jącej od opieku­na pozosta­nia w nocy w pomieszcze­niu z wychowankiem, powinien on o tym fak­cie zaw­iadomić inną osobę dorosłą, kierown­i­ka wyjaz­du oraz, jeśli to możli­we, rodz­i­ca lub opieku­na prawnego wychowan­ka. Jeśli wyjazd przewidu­je nocle­gi zbiorowe, orga­ni­za­tor zaw­iera infor­ma­cję na ten tem­at w reg­u­laminie. Szczegól­nie zad­bać należy o ochronę dzieci w toale­tach, łazienkach, prze­bier­al­ni­ach czy szat­ni­ach.

6.4. Zasady chroniące doty­czące kon­tak­tów przez media oraz udostęp­ni­a­nia z Inter­ne­tu 

6.4.1 Kore­spon­denc­ja mailowa z dzieć­mi przesyłana na ich pry­watne adresy, a także komu­nikac­ja za pośred­nictwem tele­fonu powin­na wys­tępować tylko i w sytu­ac­jach szczegól­nych i doty­czą­cych kwestii związanych z dziełem dusz­paster­skim. Infor­ma­c­je wysyłane tą drogą muszą pochodz­ić z adresu mailowego insty­tucji (np. parafii, dzieła dusz­paster­skiego, itp.) lub służbowego adresu mailowego albo za pośred­nictwem służbowego tele­fonu. 

6.4.2. Infor­ma­c­je o spotka­ni­ach grup parafi­al­nych z udzi­ałem dzieci (także o zmi­an­ie pory lub miejs­ca) powin­ny być przekazy­wane rodz­i­com lub opiekunom. Moż­na w tym celu wyko­rzys­tać ofic­jal­ną stronę inter­ne­tową parafii lub jej ofic­jalne kon­to na por­ta­lach społecznoś­ciowych, które są ogóln­o­dostęp­ne. Zale­ca się komu­nikację przez grupy na komu­nika­torach, których uczest­nika­mi są także rodz­ice dzieci. 

6.4.3. Jeśli parafia zapew­nia dzieciom dostęp do Inter­ne­tu, jest zobow­iązana pode­j­mować wszelkie dzi­ała­nia zabez­piecza­jące przed dostępem do treś­ci stanow­ią­cych zagroże­nie dla ich praw­idłowego roz­wo­ju (treś­ci eroty­czne, pornograficzne, prze­mo­cowe itp.). Należy zapewnić, by na wszys­t­kich kom­put­er­ach zna­j­du­ją­cych się na tere­nie parafii z dostępem do Inter­ne­tu było zain­stalowane i aktu­al­i­zowane opro­gramowanie fil­tru­jące treś­ci inter­ne­towe, opro­gramowanie mon­i­toru­jące korzys­tanie z Inter­ne­tu, opro­gramowanie anty­wiru­sowe, antys­pamowe i fire­wall. Niniejszy punkt nie doty­czy sytu­acji, w których dzieci korzys­ta­ją z Inter­ne­tu poprzez własne urządzenia umożli­wia­jące bezpośred­ni dostęp do sieci. 

6.4.4. Jeśli parafia zapew­nia dzieciom dostęp do Inter­ne­tu, każde­mu dziecku należy przy­dzielić indy­wid­u­al­ny login i hasło, umożli­wia­jące korzys­tanie z Inter­ne­tu na tere­nie parafii oraz poin­for­mować go o koniecznoś­ci zachowa­nia loginu i hasła w tajem­ni­cy. 

6.4.5. Upoważniony do nad­zoru opiekun ma obow­iązek poin­for­mowa­nia dzieci o zasadach bez­piecznego korzys­ta­nia z Inter­ne­tu. Pod­mio­ty koś­cielne są zobow­iązane do zapewnienia stałego dostępu do mate­ri­ałów eduka­cyjnych doty­czą­cych bez­piecznego korzys­ta­nia z Inter­ne­tu. 

6.4.6. Oso­ba odpowiedzial­na za dostęp do Inter­ne­tu powin­na sprawdzać okre­sowo, czy na kom­put­er­ach nie zna­j­du­ją się niebez­pieczne treś­ci, o których mowa w pkt 6.4.1. W przy­pad­ku ich znalezienia należy ustal­ić, kto korzys­tał z kom­put­era w cza­sie ich wprowadza­nia.

6.5. Zasady chroniące doty­czące wszys­t­kich, również dorosłych 

6.5.1. Sakra­ment poku­ty i pojed­na­nia, a także spotka­nia związane z towarzysze­niem duchowym powin­ny odby­wać się w miejs­cach do tego wyz­nac­zonych (kon­fesjon­ał lub miejsce osob­ne, ale widoczne). Jeśli nie moż­na zachować tej zasady (np. w cza­sie wakacji, piel­grzym­ki czy przy spowiedzi oso­by chorej czy z niepełnosprawnoś­cią), należy zad­bać o to, by spowied­nik i pen­i­tent byli dostęp­ni (drzwi pomieszczenia nie mogą być zamknięte na klucz) lub widoczni dla innych osób (np. przeszk­le­nia w drzwiach, uchy­lone drzwi do pomieszczenia). Niedo­puszczalne jest spowiadanie lub tzw. roz­mowy duchowe w poko­jach pry­wat­nych. 

6.5.2. Pod­czas Mszy świę­tych o uzdrowie­nie połąc­zonych z mod­l­itwą wstaw­i­en­niczą należy zad­bać o to, aby mod­l­it­wa taka odby­wała się przy głównym ołtarzu, w miejs­cach god­nych, widocznych, cen­tral­nych, a nie w różnych „zaułkach”, przy­ciem­nionych pomieszczeni­ach itp. 

6.5.3. Zale­ca się, aby odwiedziny chorych (doty­czy księży oraz sza­farzy i wolon­tar­iuszy) odby­wały się w obec­noś­ci oso­by trze­ciej (kogoś z rodziny, z sąsiedzt­wa, oso­by posługu­jącej w parafii).

 

Edukac­ja dzieci oraz osób bezbron­nych 

w zakre­sie ochrony swoich granic

 

7.1. Ksz­tał­towanie świado­moś­ci dzieci zapo­b­ie­ga sytu­acjom sprzy­ja­ją­cym wyko­rzys­ta­niu i doświad­cza­niu prze­mo­cy. W parafii ist­nieje możli­wość zad­ba­nia o taką edukację. Powin­ny one obe­j­mować for­ma­cję dzieci do reagowa­nia poprzez aser­ty­wne zachowanie oraz infor­mowanie odpowied­nich osób dorosłych w sytu­ac­jach, w których są świad­ka­mi lub doświad­cza­ją od dorosłych albo innych dzieci jakiejkol­wiek krzy­wdy (fizy­cznej, sek­su­al­nej, słownej, emocjon­al­nej itd.), takiej jak np.: 

• pozostaw­ian­ie dzieci bez opie­ki; 

• okazy­wanie niech­cianej czułoś­ci; 

• pró­by naw­iązy­wa­nia kon­tak­tu w miejs­cach odosob­nionych; 

• epa­towanie nagoś­cią oraz zapraszanie, zwłaszcza indy­wid­u­al­nie, do miejsc takich jak np. sauna; 

• przekraczanie granic nien­aruszal­noś­ci cielesnej; 

• zbyt inten­sy­wne dąże­nie do oso­bis­tego kon­tak­tu; 

• infantylne zachowa­nia opiekunów; 

• prowokac­ja i wcią­ganie w sytu­acje dwuz­naczne; 

• prezen­towanie nieod­powied­nich i wul­gar­nych treś­ci (zwłaszcza mate­ri­ałów o charak­terze eroty­cznym, pornograficznym, obrazu­ją­cych prze­moc lub w inny sposób przy­czy­ni­a­ją­cych się do dyskom­for­tu); 

• nad­mierne i indy­wid­u­alne obdarowywanie prezen­ta­mi i inne formy fawory­zowa­nia; 

• brak empatii i wrażli­woś­ci na potrze­by dzieci; 

• pro­ponowanie, uży­wanie alko­holu lub środ­ków psy­choak­ty­wnych itp. lub bycie pod ich wpły­wem.

7.2. Szkole­nia, np. w kon­wencji warsz­tatów, powin­ny prowadz­ić oso­by odpowied­nio do tego przy­go­towane – psy­cholog, ped­a­gog, oso­ba wyk­sz­tał­cona w obszarze pro­fi­lak­ty­ki lub ochrony dzieci.

 

Szkole­nie i stałe wspar­cie dla osób zaj­mu­ją­cych się pro­fi­lak­tyką

 

8.1. Wszyscy pra­cown­i­cy i wolon­tar­iusze w parafii otrzy­mu­ją potrzeb­ną im wiedzę o stan­dar­d­ach przyję­tych i obow­iązu­ją­cych w parafii – kodek­sie zachowań (STANDARD 6), pro­ce­du­rach związanych z inter­wencją i zgłosze­niem (STANDARD 3, Aneks 2). Szkole­nie może prowadz­ić oso­ba odpowiedzial­na w parafii za prewencję.

8.2. Pra­cown­i­cy i wolon­tar­iusze pełnią­cy funkc­je wychowaw­cze lub for­ma­cyjne dodatkowo otrzy­mu­ją potrzeb­ną wiedzę doty­czącą: 

• rodza­jów prze­mo­cy (w tym prze­mo­cy rówieśniczej); 

• rozpoz­nawa­nia oznak prze­mo­cy (w tym wyko­rzys­ta­nia sek­su­al­nego); 

• strate­gii dzi­ała­nia spraw­ców prze­mo­cy (w tym prze­mo­cy sek­su­al­nej); 

• roz­mowy z dzieckiem/osobą bezbron­ną na tem­at krzy­wdy; 

• roz­mowy z dorosły­mi (gdy ktoś pracu­je z grupą dorosłych) doty­czącą prze­mo­cy; 

• zagrożeń i ochrony przed szkodli­wy­mi treś­ci­a­mi w Internecie; 

• innych zale­ceń obow­iązu­ją­cych w danej placówce/miejscu dusz­paster­skim;

• doku­men­tu „Zasady ochrony mało­let­nich i niepełnosprawnych w prak­tyce wychowaw­c­zo-dusz­paster­skiej archi­diecezji łódzkiej”.

8.3. Każ­da oso­ba pracu­ją­ca z dzieć­mi i osoba­mi bezbron­ny­mi powin­na otrzy­mać za-świad­cze­nie o udziale w szkole­niu.

8.4. Każ­da oso­ba pracu­ją­ca z dzieć­mi i osoba­mi bezbron­ny­mi co dwa lata zobow­iązana jest uczest­niczyć w szkole­niu z zakre­su prewencji. Treść tych szkoleń przy­go­towana jest przez osobę odpowiedzial­ną w archi­diecezji łódzkiej za prewencję.

8.5. Szkole­nia, np. w kon­wencji warsz­tatów, powin­ny prowadz­ić oso­by odpowied­nio do tego przy­go­towane – psy­cholog, ped­a­gog, oso­ba wyk­sz­tał­cona w obszarze pro­fi­lak­ty­ki lub ochrony dzieci.

8.6. Oso­by odpowiedzialne za prewencję w parafii poza wiedzą z pkt 1 i 2 powin­ny mieć także wiedzę na tem­at: 

• budowa­nia sys­te­mu prewencji zgod­nego z wymoga­mi Koś­cioła i ustaw pań¬stwowych (obec­nie tzw. „Ustawa Kamil­ka” i Kra­jowy Plan Prze­ci­wdzi­ała­nia Przestępst­wom Prze­ci­wko Wol­noś­ci Sek­su­al­nej i Oby­cza­jnoś­ci na Szkodę Mało­let­nich na lata 2023–2026 oraz Wyty­czne KEP, doku­ment prewencji KEP); 

• pod­sta­wowych pro­ce­dur prawnych (kanon­icznych i przewidzianych przez Kodeks karny); 

• czyn­ników ryzy­ka i czyn­ników ochron­nych; 

• funkcjonowa­nia w środowisku lokalnym placówek pomo­cowych; 

• pro­ce­dur ustalonych dla danej parafii. 

8.7. Za szkole­nie tych osób odpowia­da oso­ba odpowiedzial­na za prewencję w archi­diecezji łódzkiej. Na szkole­nie zaprasza oso­by posi­ada­jące kom­pe­tenc­je potwierd­zone odpowied­nim doku­mentem.

8.8. Oso­by odpowiedzialne za prewencję w danej parafii uczest­niczą co dwa lata w spotka­niu odpowiedzial­nych za prewencję w archi­diecezji łódzkiej, chy­ba że nastąpią istotne zmi­any prawne wyma­ga­jące doszkole­nia.

 

Zapewnie­nie jakoś­ci i ciągłoś­ci dzi­ałań w zakre­sie prewencji

 

9.1. Doku­ment zaw­ier­a­ją­cy stan­dardy ochrony dzieci i osób bezbron­nych w parafii aktu­al­i­zowany jest co dwa lata. Aktu­al­ny doku­ment powinien zostać pod­pisany przez pro­boszcza i złożony u del­e­ga­ta bisku­pa ds. prewencji w kurii met­ro­pol­i­tal­nej łódzkiej do 10 sierp­nia 2024 r.

9.2. Ewalu­ac­ja doku­men­tu dokony­wana jest w danej placów­ce przez osobę odpowiedzial­ną za prewencję we współpra­cy z pro­boszczem i osoba­mi wyz­nac­zony­mi przez pro­boszcza, a następ­nie kon­sul­towana z osoba­mi zaan­gażowany­mi w dusz­pasterst­wo parafi­alne. Następ­nie jest zatwierdzana przez osobę odpowiedzial­ną w diecezji za prewencję.

9.3. Pod­czas wiz­y­tacji parafii przez bisku­pa pro­boszcz ma obow­iązek przed­staw­ić aktu­alne „Stan­dardy ochrony dzieci i osób bezbron­nych w parafii”.

 

Oświad­cze­nie o kra­jach zamieszka­nia innych niż Rzecz­pospoli­ta Pol­s­ka 

w ciągu ostat­nich 20 lat

w try­bie art. 21 Ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o prze­ci­wdzi­ała­niu zagroże­niom przestępc­zoś­cią na tle sek­su­al­nym (t.j. Dz.U. 2023 poz. 1304 z późn. zm.)

 

Ja, niżej podpisany/a, oświad­czam, że:

1. Posi­adam oby­wa­telst­wo innego państ­wa niż Rzeczy­pospoli­ta Pol­s­ka: tak/nie*.

2. Jeśli odpowiedz brz­mi „tak”, to proszę wpisać państ­wo………………………………..

3. W ciągu ostat­nich 20 lat zamieszkiwałem/nie zamieszki­wałem w innych państ­wach*.

4. Proszę wpisać państwo/państwa:

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

5. Do oświad­czenia załączam infor­ma­cję z rejestru karnego tego/tych państw uzyski­waną do celów dzi­ałal­noś­ci zawodowej lub wolon­tari­ack­iej związanej z kon­tak­ta­mi z dzieć­mi: tak/nie*.

6. Do oświad­czenia załączam infor­ma­cję z rejestru karnego tego/tych państw, gdyż państ­wo to nie przewidu­je wydawa­nia infor­ma­cji do celów dzi­ałal­noś­ci zawodowej lub wolon­tari­ack­iej związanej z kon­tak­ta­mi z dzieć­mi: tak/nie*.

7. Oświad­czam, że pra­wo państ­wa …………………………………………. nie przewidu­je sporządzenia infor­ma­cji z rejestru karnego: tak/nie*.

8. Oświad­czam, że w państ­wie ……………………………. nie prowadzi się rejestru karnego: tak/nie*.

9. Oświad­czam, że nie byłem pra­wom­oc­nie skazany w państ­wie………………… za czyny zabro­nione odpowiada­jące przestępst­wom określonym w rozdziale XIX i XXV Kodek­su karnego, w art. 189a i art. 207 Kodek­su karnego oraz w ustaw­ie z dnia 29 lip­ca 2005 r. o prze­ci­wdzi­ała­niu narko­manii oraz nie wydano wobec mnie innego orzeczenia, w którym stwierd­zono, iż dop­uś­ciłem się takich czynów zabro­nionych, oraz nie ma obow­iązku wynika­jącego z orzeczenia sądu, innego uprawnionego organu lub ustawy stosowa­nia się do zakazu zaj­mowa­nia wszel­kich lub określonych stanowisk, wykony­wa­nia wszel­kich lub określonych zawodów albo dzi­ałal­noś­ci, związanych z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, lecze­niem, świad­cze­niem porad psy­cho­log­icznych, roz­wo­jem duchowym, 30

upraw­ian­iem sportu lub real­iza­cją innych zain­tere­sowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi.

10. Oświad­czam, że jestem świadomy, że składa­jąc ww. oświad­czenia, podlegam odpowiedzial­noś­ci karnej w try­bie art. 233 Kodek­su karnego, to jest odpowiedzial­noś­ci karnej za złoże­nie fałszy­wego oświad­czenia**.

 

……………………………  …………………………………………….

miejs­cowość, data imię i nazwisko (czytel­ny pod­pis)

 

 

 

* niepotrzeb­ne skreślić 

** art. 233 k.k. [fałszy­we zez­na­nia] 

§ 1. Kto, składa­jąc zez­nanie mające służyć za dowód w postępowa­niu sądowym lub w innym postępowa­niu prowad­zonym na pod­staw­ie ustawy, zez­na­je nieprawdę lub zata­ja prawdę, podle­ga karze pozbawie¬nia wol­noś­ci od 6 miesię­cy do lat 8.

§ 1a. Jeżeli spraw­ca czynu określonego w § 1 zez­na­je nieprawdę lub zata­ja prawdę z obawy przed odpowiedzial­noś­cią karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym, podle­ga karze pozbaw­ienia wol­noś­ci od 3 miesię­cy do lat 5.

§ 2. Warunk­iem odpowiedzial­noś­ci jest, aby przyj­mu­ją­cy zez­nanie, dzi­ała­jąc w zakre­sie swoich uprawnień, uprzedz­ił zez­na­jącego o odpowiedzial­noś­ci karnej za fałszy­we zez­nanie lub ode­brał od niego przyrzecze­nie.

§ 3. Nie podle­ga karze za czyn określony w § 1a, kto skła­da fałszy­we zez­nanie, nie wiedząc o praw­ie odmowy zez­na­nia lub odpowiedzi na pyta­nia. 

§ 4. Kto, jako biegły, rzec­zoz­naw­ca lub tłu­macz, przed­staw­ia fałszy­wą opinię, eksper­tyzę lub tłu­macze­nie mające służyć za dowód w postępowa­niu określonym w § 1, podle­ga karze pozbaw­ienia wol­noś­ci od roku do lat 10.

§ 4a. Jeżeli spraw­ca czynu określonego w § 4 dzi­ała nieumyśl­nie, naraża­jąc na istot­ną szkodę interes pub­liczny, podle­ga karze pozbaw­ienia wol­noś­ci do lat 3.

§ 5. Sąd może zas­tosować nadzwycza­jne złagodze­nie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli: 

1) fałszy­we zez­nanie, opinia, eksper­tyza lub tłu­macze­nie doty­czy okolicznoś­ci niemogą­cych mieć wpły­wu na rozstrzyg­nię­cie sprawy, 

2) spraw­ca dobrowol­nie spros­tu­je fałszy­we zez­nanie, opinię, eksper­tyzę lub tłu­macze­nie, zan­im nastąpi, cho­ci­aż­by niepra­wom­oc­ne, rozstrzyg­nię­cie sprawy.

§ 6. Przepisy § 1–3 oraz 5 sto­su­je się odpowied­nio do oso­by, która skła­da fałszy­we oświad­cze­nie, jeżeli przepis ustawy przewidu­je możli­wość ode­bra­nia oświad­czenia pod rygorem odpowiedzial­noś­ci karnej.

 

 

 

Oświad­cze­nie o zapoz­na­niu się ze Stan­dar­d­a­mi ochrony dzieci

i zobow­iąza­niu się do jej przestrze­ga­nia

 

w try­bie art. 21 Ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o prze­ci­wdzi­ała­niu zagroże­niom przestępc­zoś­cią na tle sek­su­al­nym (t.j. Dz.U. 2023 poz. 1304 z późn. zm.)

 

Ja, niżej podpisany/a, oświad­czam, że:

1. Zapoznałam/zapoznałem się z treś­cią doku­men­tu „Stan­dardy ochrony dzieci i osób bezbron­nych” obow­iązu­jącego w parafii pw. św. Antoniego z Pad­wy i św. Jana Chrz­ci­ciela

2. Oświad­czam*, że jestem świadomy, że składa­jąc ww. oświad­cze­nie, podlegam odpowiedzial­noś­ci karnej w try­bie art. 233 Kodek­su karnego, to jest odpowiedzial­noś­ci karnej za złoże­nie fałszy­wego oświad­czenia**.

 

……………………………  …………………………………………….

miejs­cowość, data imię i nazwisko (czytel­ny pod­pis)

 

 

* niepotrzeb­ne skreślić 

** art. 233 k.k. [fałszy­we zez­na­nia] 

§ 1. Kto, składa­jąc zez­nanie mające służyć za dowód w postępowa­niu sądowym lub w innym postępowa­niu prowad­zonym na pod­staw­ie ustawy, zez­na­je nieprawdę lub zata­ja prawdę, podle­ga karze pozbawie¬nia wol­noś­ci od 6 miesię­cy do lat 8.

§ 1a. Jeżeli spraw­ca czynu określonego w § 1 zez­na­je nieprawdę lub zata­ja prawdę z obawy przed odpowiedzial­noś­cią karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym, podle­ga karze pozbaw­ienia wol­noś­ci od 3 miesię­cy do lat 5.

§ 2. Warunk­iem odpowiedzial­noś­ci jest, aby przyj­mu­ją­cy zez­nanie, dzi­ała­jąc w zakre­sie swoich uprawnień, uprzedz­ił zez­na­jącego o odpowiedzial­noś­ci karnej za fałszy­we zez­nanie lub ode­brał od niego przyrzecze­nie.

§ 3. Nie podle­ga karze za czyn określony w § 1a, kto skła­da fałszy­we zez­nanie, nie wiedząc o praw­ie odmowy zez­na­nia lub odpowiedzi na pyta­nia. 

§ 4. Kto, jako biegły, rzec­zoz­naw­ca lub tłu­macz, przed­staw­ia fałszy­wą opinię, eksper­tyzę lub tłu­macze­nie mające służyć za dowód w postępowa­niu określonym w § 1, podle­ga karze pozbaw­ienia wol­noś­ci od roku do lat 10.

§ 4a. Jeżeli spraw­ca czynu określonego w § 4 dzi­ała nieumyśl­nie, naraża­jąc na istot­ną szkodę interes pub­liczny, podle­ga karze pozbaw­ienia wol­noś­ci do lat 3.

§ 5. Sąd może zas­tosować nadzwycza­jne złagodze­nie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli: 

1) fałszy­we zez­nanie, opinia, eksper­tyza lub tłu­macze­nie doty­czy okolicznoś­ci niemogą­cych mieć wpły­wu na rozstrzyg­nię­cie sprawy, 

2) spraw­ca dobrowol­nie spros­tu­je fałszy­we zez­nanie, opinię, eksper­tyzę lub tłu­macze­nie, zan­im nastąpi, cho­ci­aż­by niepra­wom­oc­ne, rozstrzyg­nię­cie sprawy.

§ 6. Przepisy § 1–3 oraz 5 sto­su­je się odpowied­nio do oso­by, która skła­da fałszy­we oświad­cze­nie, jeżeli przepis ustawy przewidu­je możli­wość ode­bra­nia oświad­czenia pod rygorem odpowiedzial­noś­ci karnej.

 

Zasady sporządza­nia notat­ki służbowej doty­czącej zdarzenia

 

 Zapisz dokład­ną datę i godz­inę, kiedy incy­dent został zgłos­zony. 

 Podaj imię i nazwisko dziec­ka, wiek, adres zamieszka­nia (jeśli dostęp­ny), szkołę oraz wszelkie inne istotne infor­ma­c­je. 

 Opisz dokład­nie to, co zostało zgłos­zone, włącza­jąc miejsce, czas i wszelkie istotne szczegóły zdarzenia (możesz zacy­tować zwroty użyte przez dziecko lub inną osobę zaw­iadami­a­jącą). 

 Jeśli ist­nieją, uwzględ­nij dane wszel­kich świad­ków incy­den­tu, w tym ich imiona, nazwiska, adresy i numery tele­fonów kon­tak­towych. Mogą to być również oso­by, którym dziecko wcześniej zgłasza­ło prze­moc. 

 Opisz kro­ki, które pod­ję­to w odpowiedzi na zgłosze­nie, w tym komu­nikację z organa­mi ści­ga­nia, rodzicem/rodzicami/opiekunem/opiekunami, dzi­ała­nia w celu zapewnienia bez­pieczeńst­wa dziecku itp. 

 Wymień wszelkie insty­tuc­je lub oso­by, z który­mi został naw­iązany kon­takt w związku 

z incy­den­tem.

 

Jeśli w notatce zna­j­du­ją się dane osobowe, pro­boszcz sta­je się automaty­cznie ich admin­is­tra­torem i sto­su­je się do przepisów RODO. Oso­ba sporządza­ją­ca notatkę infor­mu­je 

o dobrowol­noś­ci poda­nia danych osobowych (imię nazwisko, dane do kon­tak­tu).

 

 

Notat­ka służbowa z przyję­cia zgłoszenia prze­mo­cy

Data i czas zgłoszenia

Imię i nazwisko oso­by zgłasza­jącej

(nr tel., e‑mail do kon­tak­tu)

 

Imię i nazwisko oso­by skrzy­wd­zonej

(nr tel., e‑mail do kon­tak­tu)

 

Imię i nazwisko oso­by sto­su­jącej prze­moc

(nr tel., e‑mail do kon­tak­tu)

 

For­ma krzy­wdzenia, miejsce, okolicznoś­ci 

Świad­kowie

For­ma pod­jętej inter­wencji 

(zakreślić właś­ci­we) 1) Zaw­iadomie­nie o pode­jrze­niu popełnienia przestępst­wa 

(art. 304 k.p.k.) 2) Wniosek o wgląd 

w sytu­ację dziecka/rodziny 3) Inny rodzaj inter­wencji (jaki?)

Dane organów/placówek/osób/instytucji, do których zgłos­zono inter­wencję 

i z który­mi się kon­tak­towano

………………..… .….….….….….….….….….….….….….….….….….….….….….….….….….….….

miejs­cowość, data czytelne pod­pisy osób uczest­niczą­cych w przyj­mowa­niu zgłoszenia

 

Oświad­cze­nie o zachowa­niu poufnoś­ci infor­ma­cji powz­ię­tych w pro­ce­sie postępowa­nia w spraw­ie krzy­wdzenia dziec­ka 

oraz przetwarza­nia danych osobowych 

 

 

Ja, niżej podpisany/a, oświad­czam, że znana jest mi treść przepisu art. 241 § 1 – § 3 k.k.* i wynika­jące z niego zakazy:

1. rozpowszech­ni­a­nia pub­licznego wiado­moś­ci z postępowa­nia przy­go­towaw­czego, zan­im zostały ujawnione w postępowa­niu sądowym;

2. rozpowszech­ni­a­nia pub­licznego wiado­moś­ci z rozprawy sądowej prowad­zonej 

z wyłącze­niem jawnoś­ci;

3. rozpowszech­ni­a­nia pub­licznego wiado­moś­ci z postępowa­nia prowad­zonego na pod­staw­ie przepisów o postępowa­niu w sprawach nielet­nich. 

 

Oświad­czam, że znane są mi zasady bez­piecznego przetwarza­nia danych osobowych 

w ramach poli­ty­ki RODO. 

Zobow­iązu­ję się do zachowa­nia w tajem­ni­cy wszel­kich infor­ma­cji, które zostały mi ujawnione w pro­ce­durze inter­wen­cyjnej w związku ze zgłosze­niem prze­mo­cy wobec dziec­ka, zaw­iadomie­niem o pode­jrze­niu popełnienia przestępst­wa na szkodę dziec­ka lub pod­ję­ciem innych dzi­ałań w celu ochrony dziec­ka.

 

 

……………………………  …………………………………………….

miejs­cowość, data imię i nazwisko (czytel­ny pod­pis)

 

* art. 241 [rozpowszech­ni­an­ie wiado­moś­ci]

§ 1. Kto bez zez­wole­nia rozpowszech­nia pub­licznie wiado­moś­ci z postępowa­nia przy­go­towaw­czego, zan­im zostały ujawnione w postępowa­niu sądowym, podle­ga grzy­wnie, karze ograniczenia wol­noś­ci albo pozbaw­ienia wol­noś­ci do lat 2.

§ 2. Tej samej karze podle­ga, kto rozpowszech­nia pub­licznie wiado­moś­ci z rozprawy sądowej prowad­zonej z wyłącze­niem jawnoś­ci.

§ 3. Karze określonej w § 1 podle­ga, kto bez zez­wole­nia rozpowszech­nia pub­licznie wiado­moś­ci z postępowa­nia prowad­zonego na pod­staw­ie przepisów o postępowa­niu w sprawach nielet­nich.

 

Zgo­da rodz­i­ca (opieku­na prawnego) 

na rozpowszech­ni­an­ie wiz­erunku dziec­ka

 

Ja/my*, niżej podpisany/a/i*:

…………………………………………………………………………………………………

(imię i nazwisko rodzica/opiekuna prawnego* dziec­ka)

…………………………………………………………………………………………………

(adres zamieszka­nia)

jako posi­ada­ją­cy nieogranic­zoną władzę rodzi­ciel­ską ojciec/matka/opiekun prawny* dziec­ka

………………………………………………………….….….….….….….….….….….….….….….….

(imię (imiona) i nazwisko dziec­ka)

niniejszym wyrażam nieod­płat­nie zgodę na:

utr­walanie i rozpowszech­ni­an­ie przez parafię pw. św. Antoniego z Pad­wy i św. Jana Chrz­ci­ciela w Łodzi (dalej: Parafię) lub za zgodą Parafii przez osobę trze­cią wiz­erunku dziec­ka, w tym utr­walonego w związku z zaję­ci­a­mi, konkur­sa­mi, uroczys­toś­ci­a­mi (w tym religi­jny­mi), oboza­mi, zawoda­mi, impreza­mi itp. orga­ni­zowany­mi przez Parafię lub z udzi­ałem pra­cown­ików Parafii przy czym wiz­erunek dziec­ka może być także zestaw­iany z wiz­erunk­a­mi innych osób oraz opa­try­wany stosowny­mi infor­ma­c­ja­mi oraz komen­tarza­mi; powyższe może nastąpić w każdy sposób w tym za pośred­nictwem mediów elek­tron­icznych, w szczegól­noś­ci stron inter­ne­towych i por­tali społecznoś­ciowych, a także za pośred­nictwem prasy, broszur, ulotek itp. oraz poprzez zmieszcze­nie tego wiz­erunku w kro­n­ice szkoleń, na tabli­cach ści­en­nych oraz fold­er­ach, itp.

Niniejsza zgo­da odnosi się do utr­wala­nia i wyko­rzys­ta­nia wiz­erunku dziec­ka wyłącznie w celach związanych z sze­roko rozu­mi­aną dzi­ałal­noś­cią Parafii, w tym dla doku­men­towa­nia tej dzi­ałal­noś­ci i infor­mowa­nia o niej, udzielona zgo­da jest nieogranic­zona cza­sowo i tery­to­ri­al­nie. 

Powyższe doty­czy także odpowied­niego mojego wiz­erunku, utr­walonego w związku z opisaną powyżej dzi­ałal­noś­cią Parafii.

Wyrażam zgodę na przetwarzanie przez Parafię danych osobowych zawartych w niniejszym oświad­cze­niu oraz danych osobowych w postaci wiz­erunk­ów, na których utr­walanie i rozpowszech­ni­an­ie udzielona została przeze mnie zgo­da – zgod­nie z Dekretem ogól­nym w spraw­ie ochrony osób fizy­cznych w związku z przetwarzaniem danych osobowym w Koś­ciele katolickim wydanym przez Kon­fer­encję Episkopatu Pol­s­ki w dniu 13 mar­ca 2018 roku, Roz­porządze­niem Par­la­men­tu Europe­jskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwiet­nia 2016 roku oraz Ustawą z dnia 10 maja 2018 roku o ochronie danych osobowych (tj. Dz. U. 2018 poz. 1000), na cele związane z utr­walaniem i rozpowszech­ni­an­iem ww. wiz­erunk­ów w zakre­sie powyżej wskazanym oraz na cele zabez­pieczenia dowodu wyraże­nia niniejszej zgody. Zgodę wyrażam dobrowol­nie, po otrzy­ma­niu infor­ma­cji o praw­ie dostępu do ww. danych osobowych w każdym cza­sie oraz będąc poin­for­mowanym, iż dane powyższe nie będą przetwarzane przez Parafię w żad­nym innym celu niż wskazany powyżej. 

………………………………………………

(włas­noręczny pod­pis)

Miejs­cowość, data: ………………………………………………….

*Niepotrzeb­ne skreślić

 

Zgo­da rodz­i­ca (opieku­na prawnego) na udzi­ał dziec­ka 

w wycieczce (imprezie, spotka­niu) 

 

Ja/my*, niżej podpisany/a/i*:

 

…………………………………………………………………………………………………

(imię i nazwisko rodzica/opiekuna prawnego* dziec­ka)

 

…………………………………………………………………………………………………

(adres zamieszka­nia)

jako posi­ada­ją­cy nieogranic­zoną władzę rodzi­ciel­ską ojciec/matka/opiekun prawny* dziec­ka

 

………………………………………………………….….….….….….….….….….….….….….….….

(imię (imiona) i nazwisko dziec­ka)

wyrażam zgodę na udzi­ał dziec­ka w wycieczce do ………………….….……,

która odbędzie się w dniu/dniach*: ………………………………………………..……….

 

Oświad­czam, że nie ma prze­ci­wskazań lekars­kich, aby dziecko uczest­niczyło w wycieczce. 

Wyrażam zgodę na hos­pi­tal­iza­cję dziec­ka w razie zagroże­nia życia lub zdrowia. 

Inne istotne infor­ma­c­je, które Rodzice/Opiekunowie chcą przekazać orga­ni­za­torowi wyciecz­ki (choro­by, lekarst­wa, uczu­le­nia itp.):

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Tele­fony kon­tak­towe Rodziców/Opiekunów:

Mat­ka: …………………………………………………………

Ojciec: …………………………………………………………

 

………………………………………………

(włas­noręczny pod­pis)

Miejs­cowość, data: ………………………………………………….

*Niepotrzeb­ne skreślić

 

 

Zasady bez­piecznych relacji pomiędzy dzieć­mi 

 

Parafia pw. św. Antoniego z Pad­wy i św. Jana Chrz­ci­ciela w Łodzi jest miejscem zapew­ni­a­ją­cym bez­pieczeńst­wo dzieciom także w grupie rówieśniczej. Kieru­jąc się wartoś­ci­a­mi wypły­wa­ją­cy­mi z Ewan­gelii, staramy się wpoić naszym parafi­anom postawę sza­cunku wobec każdego człowieka – dzieci i dorosłych. Prag­niemy, by w relac­jach między­ludz­kich bliska była im ewan­gelicz­na zasa­da: „Wszys­tko więc, co chcielibyś­cie, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyń­cie” (Mt 7,12a). 

Zasady bez­piecznych relacji między dzieć­mi poz­nali wszyscy pra­cown­i­cy i współpra­cown­i­cy parafii, dzię­ki czemu mogą oni umiejęt­nie i adek­wat­nie do zaist­ni­ałej sytu­acji reagować na każde niewłaś­ci­we zachowanie czy prze­moc. Również dzieci powin­ny przestrze­gać poniższego kodek­su pod­czas spotkań w parafii i poza nią, w kon­tak­cie bezpośred­nim i wirtu­al­nym. 

Kodeks zachowań został opra­cow­any z udzi­ałem dzieci. Ewalu­ac­ja i wery­fikac­ja zasad bez­piecznych relacji pomiędzy dzieć­mi odby­wać się będzie co dwa lata, a także po każdej sytu­acji kryzysowej, jeśli w parafii pod­ję­ta zostanie inter­wenc­ja z powodu krzy­wdzenia rówieśniczego. Zmi­ana treś­ci zasad bez­piecznych relacji między dzieć­mi jest możli­wa w każdym momen­cie na ich wniosek i z ich udzi­ałem. 

1. Równe trak­towanie i sza­cunek dla każdej oso­by 

 Trak­tuj innych tak, jak chcesz, aby inni trak­towali Ciebie. 

 Pamię­taj, że każ­da oso­ba jest kimś wyjątkowym i szczegól­nie obdarowanym przez Boga. Należą się jej sza­cunek i tros­ka o jej dobro. 

 Bądź tol­er­an­cyjny – szanuj odmi­en­ny wygląd, przeko­na­nia, poglądy i cechy koleżanek/kolegów. 

 Pamię­taj, że przez różnorod­ność wza­jem­nie się ubo­ga­camy. 

 Masz pra­wo do zabawy i relacji z każdym dzieck­iem, ale pamię­taj, że nie zawsze inne dziecko ma chęć do kon­tak­tu z Tobą w danym momen­cie. Uszanuj to. 

 Zachowaj otwartość i bądź wrażli­wy na wszys­tkie oso­by, nawet jeśli nie należą do grona Twoich najbliższych przy­jaciół. Nie wyk­luczaj ich ze wspól­nych dzi­ałań, rozmów i szkol­nych akty­wnoś­ci. 

 

2. Zasady komu­nikacji między dzieć­mi 

 Zachowuj życ­zli­wość i sza­cunek wobec koleżanek/kolegów. 

 Pamię­taj, że każdy ma pra­wo do wyraża­nia swo­jego zda­nia, myśli i przekon­ań, o ile nie narusza­ją one dobra innych osób. 

 Słuchaj innych, gdy mówią. Nie prz­ery­waj innym, gdy się wypowiada­ją. 

 Zachowuj kul­turę słowa w każdej sytu­acji. 

 Sto­suj formy grzecznoś­ciowe. 

 Pytaj o zgodę na kon­takt fizy­czny (przy­tu­le­nie, pogłaskanie). 

 

3. Sza­cunek dla cud­zej włas­noś­ci, pry­wat­noś­ci i przestrzeni 

 Szanuj rzeczy oso­biste i mie­nie innych osób. 

 Zapy­taj, jeśli chcesz poży­czyć od kogoś jakąś rzecz. 

 Nie przeglą­daj pry­wat­nych rzeczy innych osób bez ich zgody. Każdy ma pra­wo do pry­wat­noś­ci. 

 Nie rób zdjęć, nie nagry­waj ani nie rozpowszech­ni­aj wiz­erunku kolegów/koleżanek i innych osób bez ich wyraźnej zgody. 

 Pamię­taj, że każdy ma pra­wo do przestrzeni oso­bis­tej. Jeśli inna oso­ba potrze­bu­je chwili samot­noś­ci, uszanuj to. Naruszanie tej przestrzeni może rodz­ić kon­flik­ty.

 

4. Zakaz stosowa­nia prze­mo­cy w jakiejkol­wiek formie 

 Nie stwarzaj sytu­acji, w których ktoś czuł­by się celowo pomi­jany, izolowany. 

 Nie sto­suj prze­mo­cy fizy­cznej. Sztur­chanie, popy­chanie, kopanie czy siłowe przytrzymy­wanie kolegi/koleżanki narusza­ją jego/jej inte­gral­ność fizy­czną. 

 Szanuj przestrzeń intym­ną kolegów/koleżanek. Nigdy nie dotykaj ich w sposób, który może być uznany za nieprzyz­woity lub niestosowny. 

 Nie wyśmiewaj, nie obgaduj, nie ośmieszaj, nie zaw­sty­dzaj, nie upokarzaj, nie lekce­waż i nie obrażaj kolegów/koleżanek. 

 Nie wypowiadaj się w sposób obraźli­wy o rodz­i­cach kolegów/koleżanek. 

 Nie zwracaj się w sposób wul­gar­ny do innych. 

 Pamię­taj, że żar­ty są wtedy żar­ta­mi, kiedy nikt z ich powodu nie cier­pi. Jeśli tak jest, naty­ch­mi­ast zakończ taką zabawę słowną. 

 Nie narażaj siebie i innych uczniów na sytu­acje zagraża­jące życiu i zdrow­iu fizy­czne­mu czy psy­chiczne­mu. 

 Nie wyrażaj negaty­wnych, prześmiew­czych komen­tarzy na tem­at zachowa­nia, pra­cy, wyglą­du kolegów/koleżanek. 

 Nie zabier­aj rzeczy należą­cych do innych bez ich zgody.

 

5. Sza­cunek w kon­tak­tach inter­ne­towych i zakaz cyber­prze­mo­cy 

 Szanuj innych i trak­tuj ich tak, jak chcesz, by trak­towali Ciebie – doty­czy to wszys­t­kich typów Two­jej akty­wnoś­ci w sieci. Po drugiej stron­ie ekranu jest dru­gi człowiek. 

 Pamię­taj, że cyber­prze­moc częs­to zaczy­na się od tzw. „niewin­nych żartów”. Nie każdy ma takie samo poczu­cie humoru. Uważaj na to, co piszesz i co pub­liku­jesz, w Internecie nic nie ginie. W świecie wirtu­al­nym łat­wo poruszyć law­inę wza­jem­nych niechę­ci, co może doprowadz­ić do konkret­nej formy prze­mo­cy. 

 Nie udostęp­ni­aj kon­tak­tów do innych osób (tele­fon­icznych, mailowych) bez ich zgody. 

 Dbaj o swój oraz innych wiz­erunek w sieci – nie pub­likuj wrażli­wych danych, po¬wierzonych ci infor­ma­cji oraz zdjęć i filmów ośmiesza­ją­cych innych. Szanuj ich pry­wat­ność. 

 Chroń intym­ność swo­ją i innych. Nie wysyłaj i nie udostęp­ni­aj zdjęć lub filmów, które by ją narusza­ły. 

 Sprze­ci­wiaj się hej­towi, sam nie pub­likuj obraża­ją­cych i agresy­wnych komen­tarzy oraz reaguj, gdy zauważysz, że ktoś jest poniżany w Internecie. Nie przesyłaj dalej ośmiesza­ją­cych wiado­moś­ci. Zgłoś takie dzi­ała­nia odpowied­nim osobom. 

 Nie prowokuj innych do niepotrzeb­nych, nieuza­sad­nionych kłót­ni. Trolling, świadome poniżanie, nękanie i zaczep­ki są zachowa­ni­a­mi niedo­puszczal­ny­mi. 

 Nie wyk­luczaj swoich rówieśników z grup w medi­ach społecznoś­ciowych z powodu swoich pry­wat­nych niechę­ci. 

 Nie pod­szy­waj się w Internecie pod inne oso­by. Takie zachowanie w cyber­przestrzeni jest kradzieżą tożsamoś­ci. To jest przestępst­wo. 

 Jeżeli zauważysz, że ktoś nie wyl­o­gował się ze swo­jego kon­ta, nie wyko­rzys­tuj tej sytu­acji do dzi­ałań, które przyniosły­by mu szkodę, ale życ­zli­wie poin­for­muj go o jego nieuwadze. 

 Pamię­taj, że groź­by, pomówienia, nawoły­wanie do nien­aw­iś­ci, prześlad­owanie, ośmieszanie w cyber­przestrzeni także są kar­alne. Two­je dzi­ała­nia w sieci nie są anon­i­mowe. 

 

6. Sposo­by poko­jowego rozwiązy­wa­nia kon­flik­tów 

 Wycisz się, uspokój, zatrzy­maj niepotrzeb­ną kłót­nię, zan­im stracisz nad sobą kon­trolę. Zas­tanów się, co chcesz osiągnąć. Jeśli to możli­we, pode­jmij spoko­jną roz­mowę z drugą stroną. 

 Umów się na roz­mowę w bardziej stosownych warunk­ach, w ten sposób zyskasz czas na kon­struk­ty­wny dia­log.

 Powiedz, co według Ciebie jest prob­le­mem, co przy­czyną nieporozu­mienia, czego oczeku­jesz. 

 Słuchaj drugiej oso­by. Dopy­taj o jej odczu­cia i oczeki­wa­nia. Pod­sumuj to, co usłyszałaś/usłyszałeś dla upewnienia się, czy dobrze zrozumiałeś/zrozumiałaś jej komu­nikat. 

 Upewnij się, że Twój rozmów­ca powiedzi­ał wszys­tko odnośnie do swoich odczuć. 

 Wspól­nie wymyśl­cie rozwiązanie satys­fakcjonu­jące obie strony. 

 Jeśli nie uda się Wam dojść do porozu­mienia, poproś o pomoc osobę dorosłą, aktu­al­nego opieku­na grupy. Poroz­maw­iaj o tym z Twoi­mi rodzi­ca­mi. Nie rozwiązuj kon­flik­tu samodziel­nie. 

 Nie bądź obo­jęt­ny, gdy komuś dzieje się krzy­w­da. Zawsze poin­for­muj o tym osobę dorosłą.

 

Schematy inter­wencji

Schemat inter­wencji w przy­pad­ku pode­jrzenia krzy­wdzenia dziec­ka 

przez oso­by trze­cie 

(np. wolon­tar­iusze, pra­cown­i­cy parafii oraz inne oso­by, które mają kon­takt z dzieck­iem)

 

Pode­jrze­wasz, że dziecko:

A) doświad­cza prze­mo­cy z uszczer­bkiem na zdrowiu1, wyko­rzys­ta­nia sek­su­al­nego 

lub/i zagrożone jest jego życie

 zad­baj o bez­pieczeńst­wo dziec­ka i odsep­a­ruj je od oso­by pode­jrzanej o krzy­wdze­nie; 

 poin­for­muj rodziców/opiekunów prawnych dziec­ka;

 poin­for­muj del­e­ga­ta bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią 

i bezrad­nych;

 zaw­iadom policję pod nr 112 lub 9972.

B) jest pokrzy­wd­zone inny­mi typa­mi przestępstw

 zad­baj o bez­pieczeńst­wo dziec­ka i odsep­a­ruj je od oso­by pode­jrzanej o krzy­wdze­nie;

 poin­for­muj rodziców/opiekunów prawnych dziec­ka;

 poin­for­muj del­e­ga­ta bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią 

i bezrad­nych;

 poin­for­muj na piśmie policję, składa­jąc zaw­iadomie­nie o możli­woś­ci popełnienia przestępstwa3.

C) doświad­cza jed­no­ra­zowo innej prze­mo­cy fizy­cznej (np. klap­sy, popy­chanie, sztur­chanie) lub prze­mo­cy psy­chicznej (np. poniżanie, dyskrymi­nac­ja, ośmieszanie)

 zad­baj o bez­pieczeńst­wo dziec­ka i odsep­a­ruj je od oso­by pode­jrzanej o krzy­wdze­nie;

 poin­for­muj rodziców/opiekunów prawnych dziec­ka;

 zakończ współpracę/rozwiąż umowę z osobą krzy­wdzącą dziecko.

D) doświad­cza innych niepoko­ją­cych zachowań (tj. krzyk, niestosowne komen­tarze)

 zad­baj o bez­pieczeńst­wo dziec­ka i odsep­a­ruj je od oso­by pode­jrzanej o krzy­wdze­nie;

 poin­for­muj rodziców/opiekunów prawnych dziec­ka;

 przeprowadź roz­mowę dyscy­plin­u­jącą, a w przy­pad­ku braku poprawy zakończ współpracę.

1 Prze­moc z uszczer­bkiem na zdrow­iu oznacza spowodowanie choro­by lub uszkodzenia ciała (np. zła­manie, zasinie­nie, wybi­cie zęba, zranie­nie), a także m.in. pozbaw­ie­nie wzroku, słuchu, mowy, wywołanie innego ciężkiego kalect­wa, trwałej choro­by psy­chicznej, zniek­sz­tałce­nia ciała itp.

2 W roz­mowie z kon­sul­tan­tem podaj swo­je dane osobowe, dane dziec­ka, dane oso­by pode­jrze­wanej o krzy­wdze­nie oraz wszelkie znane Ci fak­ty w spraw­ie.

3 Zaw­iadomie­nie możesz zaadresować do najbliższej dla Ciebie jed­nos­t­ki. W zaw­iadomie­niu podaj swo­je dane osobowe, dane dziec­ka i dane oso­by pode­jrze­wanej o krzy­wdze­nie oraz wszelkie znane Ci fak­ty w spraw­ie – opisz, co dokład­nie się zdarzyło i kto może mieć o tym wiedzę. Zaw­iadomie­nie możesz też złożyć anon­i­mowo, ale podanie przez Ciebie danych umożli­wi organowi szyb­sze uzyskanie potrzeb­nych infor­ma­cji.

 

Schemat inter­wencji w przy­pad­ku pode­jrzenia krzy­wdzenia dziec­ka 

przez osobę nielet­nią, czyli taką, która nie ukończyła 17. roku życia (prze­moc rówieśnicza)

 

Pode­jrze­wasz, że dziecko:

A) doświad­cza prze­mo­cy z uszczer­bkiem na zdrowiu1, wyko­rzys­ta­nia sek­su­al­nego 

lub/i zagrożone jest jego życie

 zad­baj o bez­pieczeńst­wo dziec­ka i odsep­a­ruj je od oso­by pode­jrzanej o krzy­wdze­nie; 

 przeprowadź roz­mowę z rodzicami/opiekunami dzieci uwikłanych w prze­moc;

 poin­for­muj del­e­ga­ta bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią 

i bezrad­nych;

 równole­gle powiadom najbliższy sąd rodzin­ny lub policję wysyła­jąc zaw­iadomie­nie o możli­woś­ci popełnienia przestępstwa2.

 

B) doświad­cza ze strony innego dziec­ka jed­no­ra­zowo innej prze­mo­cy fizy­cznej (np. popy­chanie, sztur­chanie), prze­mo­cy psy­chicznej (np. poniżanie, dyskrymi­nac­ja, ośmieszanie) lub innych niepoko­ją­cych zachowań (tj. krzyk, niestosowne komen­tarze)

 zad­baj o bez­pieczeńst­wo dziec­ka i odsep­a­ruj je od oso­by pode­jrzanej o krzy­wdze­nie;

 przeprowadź roz­mowę osob­no z rodzi­ca­mi dziec­ka krzy­wdzącego i krzy­wd­zonego oraz opracuj dzi­ała­nia napraw­cze;

 w przy­pad­ku pow­tarza­jącej się prze­mo­cy powiadom lokalny sąd rodzin­ny, wysyła­jąc wniosek o wgląd w sytu­ację rodziny3.

 

1 Prze­moc z uszczer­bkiem na zdrow­iu oznacza spowodowanie choro­by lub uszkodzenia ciała (np. zła­manie, zasinie­nie, wybi­cie zęba, zranie­nie), a także m.in. pozbaw­ie­nie wzroku, słuchu, mowy, wywołanie innego ciężkiego kalect­wa, trwałej choro­by psy­chicznej, zniek­sz­tałce­nia ciała itp.

2 Zaw­iadomie­nie możesz zaadresować do najbliższej dla Ciebie jed­nos­t­ki. W zaw­iadomie­niu podaj swo­je dane osobowe, dane dziec­ka i dane oso­by pode­jrze­wanej o krzy­wdze­nie oraz wszelkie znane Ci fak­ty w spraw­ie – opisz, co dokład­nie się zdarzyło i kto może mieć o tym wiedzę. Zaw­iadomie­nie możesz też złożyć anon­i­mowo, ale podanie przez Ciebie danych umożli­wi organowi szyb­sze uzyskanie potrzeb­nych infor­ma­cji.

3 Wniosek złóż na piśmie do sądu rodzin­nego właś­ci­wego ze wzglę­du na miejsce zamieszka­nia dziec­ka. We wniosku podaj wszys­tkie znane Ci dane dziec­ka (imię i nazwisko, adres zamieszka­nia, imiona i nazwiska rodz­iców) oraz wszys­tkie okolicznoś­ci, które mogą być istotne dla rozstrzyg­nię­cia sprawy (opisz, co niepoko­jącego dzieje się w rodzinie, co zaobserwowałaś/eś).

 

Schemat inter­wencji w przy­pad­ku pode­jrzenia krzy­wdzenia dziec­ka 

przez rodz­i­ca lub opieku­na

Pode­jrze­wasz, że dziecko:

A) doświad­cza prze­mo­cy z uszczer­bkiem na zdrowiu1, wyko­rzys­ta­nia sek­su­al­nego 

lub/i zagrożone jest jego życie

 zad­baj o bez­pieczeńst­wo dziec­ka i odsep­a­ruj je od rodzica/opiekuna pode­jrzanego o krzy­wdze­nie; 

 poin­for­muj del­e­ga­ta bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią 

i bezrad­nych;

 zaw­iadom policję pod nr 112 lub 9972.

B) jest pokrzy­wd­zone inny­mi typa­mi przestępstw

 poin­for­muj na piśmie policję, wysyła­jąc zaw­iadomie­nie o możli­woś­ci popełnienia przestępstwa3.

C) doświad­cza zanied­ba­nia lub rodzic/opiekun dziec­ka jest niewydol­ny wychowaw­c­zo 

(np. dziecko chodzi w niead­ek­wat­nych do pogody ubra­ni­ach, opuszcza miejsce zamieszka­nia bez nad­zoru oso­by dorosłej)

 zad­baj o bez­pieczeńst­wo dziec­ka;

 poroz­maw­iaj z rodzicem/opiekunem;

 powiadom o możli­woś­ci wspar­cia psy­cho­log­icznego i/lub mate­ri­al­nego;

 w przy­pad­ku braku współpra­cy rodzica/opiekuna powiadom właś­ci­wy ośrodek pomo­cy społecznej.

D) doświad­cza jed­no­ra­zowo innej prze­mo­cy fizy­cznej (np. klap­sy, popy­chanie, sztur­chanie), prze­mo­cy psy­chicznej (np. poniżanie, dyskrymi­nac­ja, ośmieszanie) lub innych niepoko­ją­cych zachowań (tj. krzyk, niestosowne komen­tarze)

 zad­baj o bez­pieczeńst­wo dziec­ka;

 przeprowadź roz­mowę z rodzicem/opiekunem pode­jrzanym o krzy­wdze­nie;

 powiadom o możli­woś­ci wspar­cia psy­cho­log­icznego;

 w przy­pad­ku braku współpra­cy rodzica/opiekuna lub pow­tarza­jącej się prze­mo­cy powiadom właś­ci­wy ośrodek pomo­cy społecznej4;

 równoległe złóż do sądu rodzin­nego wniosek o wgląd w sytu­ację rodziny5.

1 Prze­moc z uszczer­bkiem na zdrow­iu oznacza spowodowanie choro­by lub uszkodzenia ciała (np. zła­manie, zasinie­nie, wybi­cie zęba, zranie­nie), a także m.in. pozbaw­ie­nie wzroku, słuchu, mowy, wywołanie innego ciężkiego kalect­wa, trwałej choro­by psy­chicznej, zniek­sz­tałce­nia ciała itp.

2 W roz­mowie z kon­sul­tan­tem podaj swo­je dane osobowe, dane dziec­ka, dane oso­by pode­jrze­wanej o krzy­wdze­nie oraz wszelkie znane Ci fak­ty w spraw­ie.

3 Zaw­iadomie­nie możesz zaadresować do najbliższej dla Ciebie jed­nos­t­ki. W zaw­iadomie­niu podaj swo­je dane osobowe, dane dziec­ka i dane oso­by pode­jrze­wanej o krzy­wdze­nie oraz wszelkie znane Ci fak­ty w spraw­ie – opisz, co dokład­nie się zdarzyło i kto może mieć o tym wiedzę. Zaw­iadomie­nie możesz też złożyć anon­i­mowo, ale podanie przez Ciebie danych umożli­wi organowi szyb­sze uzyskanie potrzeb­nych infor­ma­cji.

4 Ośrodek powiadom na piśmie lub mailowo. Pamię­taj o poda­niu wszys­t­kich znanych Ci danych dziec­ka (imię i nazwisko, adres zamieszka­nia, imiona i nazwiska rodz­iców), opisz wszys­tkie niepoko­jące okolicznoś­ci wys­tępu­jące w rodzinie 

i wszys­tkie znane Ci fak­ty.

5 Wniosek złóż na piśmie do sądu rodzin­nego właś­ci­wego ze wzglę­du na miejsce zamieszka­nia dziec­ka. We wniosku podaj wszys­tkie znane Ci dane dziec­ka (imię i nazwisko, adres zamieszka­nia, imiona i nazwiska rodz­iców) oraz wszys­tkie okolicznoś­ci, które mogą być istotne dla rozstrzyg­nię­cia sprawy (opisz, co niepoko­jącego dzieje się 

w rodzinie, co zaobserwowałaś/eś).

 

Sys­tem prewencji archi­diecezji łódzkiej

 

Del­e­gat bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią i bezrad­nych z kom­pe­tenc­ja­mi odpowiedzial­nego za prewencję

Diakon Sebas­t­ian Piątkows­ki

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

prewencja1@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 887 667 880

 

Del­e­gat­ka bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią i bezrad­nych

p. Moni­ka Seli­ga

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

prewencja2@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 42 66 48 732

 

Del­e­gat bisku­pa ds. ochrony dzieci, młodzieży, osób z niepełnosprawnoś­cią i bezrad­nych

ks. Tadeusz Weber

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

ochronadzieci@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 42 66 48 725 lub +48 42 66 48 728

 

Dusz­pasterz Osób Skrzy­wd­zonych i ich rodzin

ks. Tomasz Liszews­ki

duszpasterz.ofiar@archidiecezja.lodz.pl

tel.+48 887 788 125

 

Kura­tor osób duchownych pode­jrzanych, oskarżonych, skazanych lub uniewin­nionych za przestępst­wo wyko­rzys­ta­nia sek­su­al­nego nielet­nich poniżej osiem­nastego roku życia lub niepełnosprawnych

ks. Krzysztof Flor­czak

pl. 500-lecia 7, 95–030 Rzgów

kurator@archidiecezja.lodz.pl 

tel. +48 42 214 10 04

 

Pomoc psy­choter­apeu­ty­cz­na

Cen­trum Psy­choter­apii CARDONER Fun­dacji Moc­ni w Duchu

terapeuta@odnowa.jezuici.pl

Cen­trum Pomo­cy Duchowej Archi­diecezji Łódzkiej

kontakt@pomocduchowa.org

 

Pomoc praw­na

ks. Zbig­niew Tracz

ul. ks. I. Sko­rup­ki 1, 90–458 Łódź,

kanclerz@archidiecezja.lodz.pl

tel. +48 42 66 48 730 lub +48 42 66 48 728

 

Pomoc dusz­paster­s­ka

ks. Tomasz Liszews­ki

duszpasterz.ofiar@archidiecezja.lodz.pl

tel.+48 887 788 125

 

Koor­dy­na­tor diecez­jal­ny Fun­dacji Świętego Józe­fa 

ks. Tomasz Liszews­ki

duszpasterz.ofiar@archidiecezja.lodz.pl

tel.+48 887 788 125